Sevgili Şiiri - Selcuk Arısoy

Sevgili
Nefesin çölleşmiş yüreğime can suyu,
Hasretle özlediğim gecelerde.
Uğruna akıttığım gözyaşlarım,
Hasta gönlümün şifası.
Her şey serilmişken önüme,
Ve kalbim uçsuz bucaksız gökyüzünde dolaşırken gönlünce,
İlmik ilmik dokunmuştu,
Aşkın kâinata “oku” emrince.
Ararken sen hakikati, yalnızlıklarda buldun,
Sevgili !
Aşk için, aşkla doldun.
Bir çağrıydı aşka halin,
Ama kalmadı, gurur ve kibirden mecalim.
Düşse de insan çok zaman gaflet çukuruna,
AŞK tutup çıkarır inançla umuda.
Ve der: “Yemin olsun asra,
İnsan muhakkak hüsrandadır.
Ancak iman eden,
Güzel işler yapan,
Ve birbirine,
Hakkı ve sabrı tavsiye edenler müstesna...”