Sevgide kul hakkıdır... Şiiri - Murat Ülkü

Sadece sofradaki aş, cebimdeki para değil,
Kul hakkı denilen, yüreğimde açılan bir tül.
Gözden düşen her damla, ağzımdan çıkan her söz,
Birinin gönlünden sevgisini çalan, yanan bir köz...

Dil denen bu hançer, bazen bir bahar rüzgârı,
Bazen de bir fırtına, kasıp kavuran her yanı.
Bir tatlı söz gönül yapar, onarır yarayı,
Bir acı söz de yıkar, soldurur al yeşil bağı..

Verilen sözler var, tutulmayan ahd-ü peyman,
Yarı yolda bırakılan, bir başına kalan.
Kırık bir kalp, incinmiş bir ruh, dilsiz bir feryat,
Unutulan her sevgi, kul hakkıdır kulak ver ey zat...

Sevgi dediğin bir emanet, bir inci tanesi,
Kıymet bilmeyenin elinde, neye yarar ki?
Aşkın da bir hesabı var, sanma ki ödenmez,
Bırakıp gittiğin her kalp, yanar bir ömür sönmez.

Aşkı hakikat dediğin, en kıymetli bir miras,
Hevesle çalıyorsun, neyine yarar bu telaş?
Bir insanın sevgisini hiçe saymak, bir canı yakmak,
En ağır kul hakkıdır bu, hele ki sevene hor bakmak...

Ey gafil, sanma ki bu dünyada kalır yanına kar,
Kul hakkı dediğin, mahşere kalmış en ağır borçtur yar.
Ne malın, ne mülkün, ne de saltanatın kurtarır,
Bu borç ancak o gönül sahibinin helalliğiyle kapanır.

Her bir kırık kalp bir dua, dökülen her gözyaşı bir ah,
Zamanın mahşerinde, kalmaz hiçbir şey şüphesiz eyvah.
Sözle yıktığın hayal, güven, o da bir kul hakkı,
Bırakıp gittiğin o umut, o da bir kalp sızısı, ahir vakti...

Sanma ki sadece elden giden bir dirhem altın,
Kul hakkı denilen, ruhu karartan bir karanlık altın.
Aşkta, dostlukta, her insani bağda var o emanet,
İhanetle, yalanla, saygısızlıkla bozarlar o nimeti...

Ne yeminler yutuldu, ne sırlar satıldı bir hiç uğruna,
Unutulan vefa, çiğnenen sevgi, yandı gitti o da.
Görünmez hesap defteri, her an yazıyor her şeyi,
Kalplerde biriken kin, bir gün döner bulur sahibini...

Kul hakkı denen bu yük, sırtdan kalkmaz asla,
Ne tövbe, ne gözyaşı siler o pası o yarayı.
Ancak ve ancak o kırık kalbin onarılması,
Ve gerekir dinmesi için, sevginin sahibinden helallik alınması...

Hesap günü geldiğinde, ne servet kalır ne şan,
Omuzlara çöker bir yük, ağır bir kul hakkı kurban.
Ne gözyaşı fayda verir, ne pişmanlık ne de feryat,
Kaderin o demir kapısı, kapanır o an, ebediyen hayat.

Ey kalbi körelmiş insan, dön şimdi kendine bir sor,
Kime ne borcun var, hangi gönlü kırdın, hangi hayali sözünle yaktın?
Kul hakkı denilen, ömür boyu vicdanına yüklenen bir yük,
Bunun tek çaresi helalleşmek, yoksa mahşerde halin çok kötü çok...