Seni ilk tanıdığım gün, dört duvar üstüme yıkılıyor ve sanki boğuluyordum.
Ellerini uzattın, sesini uzattın, sanki can simidi gibi, yeni bir nefes gibi ellerine tutunup çıktım o nefessiz yerden.
Ellerin ellerim, nefesin nefesim oldu.
Yani ben sen oldum.
Gözlerimi her açtığımda, her kapadığımda sen vardın.
Karanlık değildi artık geceler, upuzun ve yalnız değildi artık gündüzler.
Her boyun eğişimin, her peki deyişimin sebebi bir korkuyla doymaya çalıştım sana.
Doyamadım ve asla doyamayacaktım.
Gözlerinin içine içine bakıyordum her halini kalbime kazımıştım da, beynime de kazınsın, silinmesin istiyordum.
Yetmiyordu sana doymaya, ne zaman yetiyordu. Ne aşkım.
Hatırlıyorsun değil mi?
Üzerimde kırmızı birşey vardı beni son gördüğünde. Ve sen 1 kez daha gittin! ! !
Sadece sen ve ben kalıyorduk.
Ve 2 miz kaldığımız anda sen yine beni yalnızlığıma terk ediyordun.
Sanki yalnız kalmam için geliyordun, bunu yaptığında da tek kelime etmeden, arkana bile bakmadan, çekip gidiyordun.
Kaçıncı gitmendi hatırlamıyorum, çok direndim ve bu kez, asla yalnız kalmayacak hale geldim, bir sürü insanın özlediği aradığı uğradığı bir istasyondum artık.
Ve sen yine beni yalnızlığa itmek için döndüğünde, bu kez izin vermedim fakat yine sana kimseye açmadığım kadar yer açtım yüreğimde, yine çok çabuk benimsedim benimle olmanı, her zamanki gibi.
Yine de sen bu kez gittiğinde yalnız kalmayacaktım, ağzından beni mutluluktan öldürecek çok az söz çıkaran sen bu kez en öldürücü darbeyi vurdun,
Sen Benden Gittin...
Kim ne derse desen yaşadığım en güzel şeydin sen.
İçimdeki korkularımla, gözyaşlarımla harmanladım seni
Ve aşkın çıktı meydana.
Günlerce; heyecan dolu bekleyişlerimin sonunda geliyordun ya;
Bitiyordu her şey,
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!