Bir öfke büyüdü günle beraber
Hıncını kimden alacağını bilmeden
Ben merdiven boşluğuna sinmiş
Küçük bir çocuk ölesiye korkan
Beklemeyin beni gelmeyeceğim
Yüreğimdeki acıdan kurtulmak için
Törpüledim durdum özlemini
Biliyorum gelmemem gerekiyordu sana
Dikenler döşedim yollarıma
Demir kapılar kapattım ardından
Ama olmadı, olmadı işte
Seni Seni Seni Sevmek
Dünyanın karşımda küçülmesi
Ve yüreğimin okyanuslarında
boğulup yok olması gibi bir şey
Bir öyküvar yüreğimde
Henüz konusunu anlamadığım
Sanki
Yıldızsız bir gece gibi sevimsiz
Yeşilsiz bir bahar gibi çirkin
Bir öykü var yüreğimde
Ilıman düşlere uyanan sabahlar
Özledim sizi geri gelin
Yüreğimde o çılgın tutkular
Açın perdenizi uyanın artık
Ben öykülerin insanıyım
Sen bu şehri hiç görmemişsindir
Böyle acıları hiç çekmemişsindir
Böyle karaları hiç bilmemişsindir
Bir şehir ki
Geceleri yıldızlar parlamaz gökyüzünde
Yanan sokak lambaları kendine yeter
Öyle bir güç var ki yüreğimde
Bu gece sevgi adına çok şey yapabilirim
Gökyüzünü yıldızlarıyla bir çocuk bahçesine çevirebilir
Ve orada çocukların hep mutlu kalmasını sağlayabilirim.
Öyle özledim ki çocuksu gülümsemeleri
Ve bir çocuğu güldürmenin o derin huzurunu
Pencereme akşama dönen günün
Son ışıkları vurdu
Sensiz bir kahırlı gün daha
Maziye karııştı
Ömrümün geriye kaç günü daha kaldı bilmem
Benim bu eziyeti taşıyacak kuvvetim tükendi
Hiç beklemediğin bir anda incindiysen
Hem de en sevdiğinden
Tıpkı korkmuş bir çocuk gibi gizlenirsin köşene
Bir anda her şey silinir hayatından
Sadece bu acı kalmıştır
Yapmamayı istediğin şeyler
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!