Sevgi Şiiri - İbrahim Şahin 2

SEVGİ

Gönlünü;
Gönlüme benzer sanmıştım
Gönlüme bir bahar erdi sanmıştım
Meğer ben ne aptalmışım
Açmıştım kapı pencere
Açmıştım sonuna kadar
Gönlüme vuran, dolu oldu, dolu

Ufukta doğan
Gün sanmıştım
Karanlığa sarar oldum,karanlığa
Günümden oldum, yıldız sayar oldum
Kendimden, kendi gölgemden oldum
Seni geçtim kendimi arar oldum, kendimi

Bakışlarını;
Güneş sanmıştım
Sesini kalbinin sesi
Meğer oyunmuş seninki
Beni kafese koyup eğlenmenin sevinci
Umrunda mı, çöküşüm, umrunda mı bitişim
Ben dövündükçe zil takıp oynarsın be zalim!

Oyun;
İnsan içindir elbet
Oynar oyun
Oyun, oyundur
Oyun tuzaksa, oyun silahsa
Tükürürüm o oyunun içine be
Özünde insan olan
Sevgiyi oyun bilmez, tuzaksa asla
Sevgi davadır, sevgi yaşam kaynağı

Sevgi; sil baştan bir insan yaratmaktır
Doya doya bakmak, koklamak doya doya
Bu benim eserim diye, övünmektir
Bu benim eserim diye, bağrına sarmaktır

İbrahim ŞAHİN