Severken Ölünmez Şiiri - Nurgül Ankara

Bir insan için ölüm nedir ki?
Tek başına, sevdiğini mutlu edemeden gitmek…
Gerçekten bu kadar basit midir her şey?
Ardında kalbinin yarısını bırakmak…

Seven için yıkımdır, güneşin batması,
Artık sabahı hiç yaşayamaması.
Yıkılır omuzları, bükülür beli,
Her anı acı dolu, gözü yaşlı bir sevgili…

Her şey para mal mülk müdür?
Sevdiğini kaybedenin ne parası ne mülkü olur.
Onunla geçireceği zaman yoksa, ne fayda,
Neyler seven sarayı, şöhreti olsa? ne fayda...

Aşkın ölümle sınavı, en büyük kederdir.
Yokluğunda her güne bir parça daha ölmek,
Sessizliğinde kaybolmak, anıları yitirmek,
Ne kadar zor olsa da seni böyle sevmek.

Sana gelen her yol, sana çıkan her sokak,
Artık bana yabancı, ıssız ve soğuk.
Unutmak mümkün mü seni, bu aşkı, bu acıyı?
Gözlerinden damla damla akıyorken sancı.

Gelmez baharlar, açmaz artık tomurcuk güller,
Sönük bir lambanın altında kalbim titrer.
Ölüm dediğin bu kadar basit midir adam?
Senden sonra, bir tek kelimem bile yok canım..

Boş bir yatak, solmuş bir fotoğraf,
Bütün dünyam bir anda oldu sana uzak.
Ne bir nefes, ne bir ses, ne de bir dokunuş,
De hele, ben artık bu yokluğa nasıl alışacağım?
​
Sensiz geçen her an, her saniye,
Sanki sonsuzluğa uzanan bir çile.
Ne bir şarkı, ne bir şiir, dindirmez bu acıyı,
Seninle başlayan bu masal, neden sensiz bitsin söyle?
​
Biliyor musun, sen olmazsan bu dünyada,
Seni fısıldar, her sokak, her köşe bana,
içimde bir yangın, ruhumda bir fırtına,
Bana sevdandandır, gözlerinden dökülen her damla...

Ne sen yok ol, ne de bana şiirin bitsin,
Sen benimsin, o canın benim, herkesler bilsin,
Sen benim, ben senin, uzaktan severiz böyle,
Bu bir sonu mutlu, sonsuz bir masaldır öyle...
20.09.1025