Severken Öğrendim Şiiri - Suat Kayis

Ben......
Seni severken öğrendim herşeyi,
Yaşamayı,
Gözlerinde hayat bulmayı,
Göz pınarlarında doğup,
Dudaklarında kaybolmayı,
Ben.......
Bunları seni severken öğrendim.

Elini tutmadan,
Sokakta yürümeyi.
Konuşmadan sevdayı anlatmayı,
Yazın ortasında üşümeyi,
Ben senden öğrendim
Severken kaybetmeyi,
Yokken,
Nefes almayı,
Varken,
Sessizce ağlamayı.
Sabır ve sadakatle beklemeyi,
Ben sende öğrendim,
Bir ömür....
Sessizce gitmeyi.
Canımı,
Yaka yaka kanatmayı,
En çirkin çiçekleri,
Kökünden söküp atmayı.
Yakıp yıkmayı,
Esip gürlemeyi,
Ben......
Seni severken öğrendim.
Yaşadığımı yaşatmadan öldürmeyi.

Bir şarkıda,
Duygusala takılı kalıp,
Saatlerce denize taş atmayı,
İliklerime kadar işleyen soğukta,
İçimdeki ateşle ısınmayı,
Ben......
Seni kaybederken öğrendim.
Aslında yıkılmaz olduğumu.

Şimdi,
Gelmiş karşıma af diliyorsun,
Öğrettiğin her şeye inat,
Kapımı çalıyorsun.
Unutmayı,
Vazgeçmeyi bilmeden mi?
Bana senden vazgeçmeyi de,
Sen öğretmedin mi?
Ben......
Bunları seni severken öğrendim.

Sen gittiğinde,
Beni sil baştan yarattın.
Ne bir duygu bıraktın,
Nede bir his.
Artık canım da yanmıyor.
Ben......
Bunları seni severken öğrendim.
Senden vazgeçerken,
Senden giderken,
Ben seni severken kaybettim.
Ben bunları sende öğrendim.