Severek Ölen Adam Şiiri - Ayhan Yaymaz

Sevdi…
Bir çocuğun gökyüzüne inandığı gibi sevdi.
Ay'ı parmaklarıyla tutacak sandı,
Yıldızları onun adına saydı gecelerce.
Bir gülüş için cümlelerinden vazgeçti,
Bir bakış uğruna içindeki ormanı yaktı.
Oysa o,
Bir tek yaprak bile uzatmadı gölgesinden.

Adam,
Yüreğini bir yangın yerine çevirdi.
Alev alev sevdi,
Kolunu, canını, düşlerini
Onun uğruna ateşlere uzattı.
Yandığını bile bile sevmeye devam etti.
Çünkü o,
“Sevmek yanmaktır” diye ezberlemişti kalbinden.

Adım adım eksildi adam…
Önce umutları döküldü omuzlarından,
Sonra sesi çatladı dualarında.
Kimseler duymadı iç çekişlerini.
Sustu,
Daha derine sustu…
Kendi içine gömüldü hayattayken.
Bir mezar kazdı kendine,
İçine aşkını koydu,
Üstünü gözyaşlarıyla örttü.

O kadın…
Bir cümlesiyle bahar getirebilirdi.
Ama hep kış konuştu.
O adamı kar altında bıraktı,
Üşüdüğünü bile bilmeden.
Kaldırmadı başını,
"Ben üşüyorum" diyen gözlere bakmadı.

Bir adam…
Severek öldü.
Ne kin bıraktı ardında,
Ne nefret…
Yalnızca feryat…
Dilsiz bir çığlık gibi asılı kaldı gökyüzünde.
Kimse duymadı,
Kimse duymak istemedi zaten.

Bir gece…
Kalbinin en kırık yerinden sızarak
Veda etti hayata.
Sevdiği kadının adını son kez fısıldadı,
Ve gökyüzü o an yıldızsız kaldı.

Ne doktorlar geldi,
Ne merhamet taşıyan eller…
Sadece suskunluk oturdu başucuna.
Çünkü bazı ölümler bağıra bağıra olmaz,
İçine içine ölür insan.
Adam da öyle öldü işte,
Sessizce, severek…
Ve hala onun adını sayıklıyor toprağın altında bir kalp.

Bir taş var şimdi başucunda…
Üzerinde tek bir söz:
“Ben sadece sevdim. O bilmedi.”