Savaşarak kimse beni yenemezdi,
Sever gibi yaparak, bitirdiler beni...
Oysa en keskin kılıçlar, ruhuma işlemezdi,
En derin yaraları açanlar, hep sahte gülüşlerdi.
Dostluk maskesiyle yaklaştılar usulca,
Zehirli oklarını fırlattılar, en umulmaz bir zamanda,
Ben savaş meydanlarında dimdik dururdum,
Ama sevgi denen o fırtınada bir anlık heveslere savruldum.
Meğerse, güvenmekmiş en büyük yenilgi,
"Yanındayım" diyenler kanattı en çok kalbimi,
Şimdi ensemde ihanetin o soğuk nefesi,
Kulagımda kırık dökük umutlarım inleyen sesi,
Ama yine de bir umut bir inat var içimde, çok derinde,
Küllerimden doğacağım, yeniden bambaşka bir biçimde...
Kayıt Tarihi : 9.5.2025 12:09:00





© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!