Sevdamız Anadolu 2

Sevdamız Anadolu’dur —
toprağı alın teriyle yoğrulmuş,
sesi dertle, kalbi sabırla örülmüş.

Bir elinde saban, bir elinde dua,
yürür bu topraklar kendi üstünde.
Gökyüzü bazen ekmek,
bazen yoksulluğun gölgesidir.

Bizim sevdamız,
bir çocuğun ayak izinde başlar,
bir ninenin gözyaşında büyür,
bir delikanlının susuşunda kalır.

Sevdamız Anadolu’dur —
yorgun ama boyun eğmeyen.
Yaralı ama diz çökmeyen.
Bir yürek düşün,
kırılmış ama hâlâ sevebilen.

Bu topraklar,
bin kez yandı, bin kez dirildi.
Her yangının ardından
bir filiz gibi doğruldu yeniden.

Anadolu bizim iç sesimizdir:
haksızlığa karşı “dur” diyen,
ekmeğini bölüp komşusuna veren,
bir güvercini bile aç bırakmayan.

Sevdamız Anadolu’dur —
yalnızca bir yurt değil,
bir insanlık dersidir.
Bir sevda ki,
düşse de, dizleri kanasa da,
yeniden ayağa kalkar,
“Ben hâlâ buradayım” der.