Sevdam mahpustu Şiiri - Faruk Özmen

Kandım sana
Yandım sana
Derin düştüm sevdana.
Çölünde haramiydim
Dağında eşkiya.
Uçan kuşa sordum,
yüzsüz yılana
Kuş sustu,yılan sustu
Sevdam mahpustu.

Daha kaç dağ aşacağım
Kaç seher uyandıracak kabuslarımdan
Kaç gece sabahlayacak,
kaç...kaç...kaç
vurgun yiyecek bu yürek
senden ayrı
daha kaç,daha kaç

Yermi kaldı gezmediğim,
yolmu kaldı girmediğim,
iklimmi var,yaşamadığım.
Ama yok,yoksun işte
İçimde boyatmadan solan gül.

İllede beklemekmi olacak kaderim
illede kahır çekmekmi.
Bir sonbahar ayıydı gittin
onlarca ay geçti...yoksun
Ne bir bülbül kondu gönül dalıma
Ne bir yeşil dalım solmayan
Gül kurudu
Dal kırıldı
İçim soğudu.

Nevarki gülüm bir alo..desen
Bir selam göndersen
Topal akreple
Bir gül,bir çiçek,bir resim
yeter bana
alırım.
Alırım inan.
Sonum ölüm olsada,
akrebin elinden
Sevdam diye.
Ölsem bile.