Sevdalı olmayalım biz... Şiiri - Murat Ülkü

Sevdalı olmayalım biz,
İki yabancı gibi kalalım,
Ne adın dilimde bir yemin olsun,
Ne de kokun tenimde.
Kapı eşiğinde kalalım, içeriye adım atmayalım.
Her an bitecekmiş gibi,
Her an kaçacak gibi,
Her an gidecek gibi yaşayalım.

Gecenin karanlığında yıldızları sayalım,
Ama sevdaya dair bir dilek tutmayalım.
Sabah olunca her şeyi unutup,
Yine bir yabancı gibi uyanalım.
Ne sen benim geçmişim ol,
Ne de ben senin geleceğin.
Sadece anlık bir heves olalım,
Sonra bir rüzgarda ikimiz de savrulalım.

Tutuşan bir kibrit misali, bir anda parlayalım,
Sonra sönelim.
Ne seni kendime dert edeyim,
Ne de sen bana yara ol.
Biz sadece duygusal bir şiir olalım,
Yarım kalmış, tamamlanmamış bir şiir.
Anlamı olmayan,
Sadece dizeleri güzel olan bir şiir.

Kelimelerimiz yaralı olsun,
Cümlelerimiz eksik.
Ne ben seni üzeyim,
Ne de sen beni.
Gidip bir başka şehirde,
Bir başka yüz olalım.
Kaderi olmayan iki yolcu,
Hiçbir zaman karşılaşmayacak iki yabancı.

Gözlerimiz birbirine hüzünle değmesin bir daha,
Sözlerimizden pişmanlık akmasın.
Okyanuslar olmasın aramızda,
Sadece hatıralar kalsın.
Ne sen benim içimde bir sızı ol,
Ne de ben sana bir özlem.
Sadece sessiz bir sevda olalım,
Hiç konuşulmamış

Iı
Sevgiye dair ne varsa,
Yalan oldu,
Ne bir elveda, ne bir veda.
Gözlerimizdeki son parıltı bile söndü.
Ne kalplerimiz fısıldadı,
Ne dudaklarımız bir kelam etti,
Sessizliğin çığlıkları vardı sadece,
İkimizin de ruhunda.

Bundan sonra,
Ben bir şiir yazarım,
Sen ise yorumlarsın,
Ne ben senin nefesine dokunurum,
Ne de sen benim yüreğime,
Aynı gökyüzü altında iki ayrı hayat,
Birbirine hiç benzemeyen iki yabancı.
Ne sen benim aşkım ol,
Ne de ben senin maşuğun...

Ayip etmiş de utanmış gibi
Sakın boynunu eğme yüreğim,
Çünkü biz sevdanın hakkını verdik.
Hani insan esir düşer ya,
Bir Sese,her
Bir Gülüşe,
Bir çift Göze,
Bizde öyle düşmüşüz,
Yar'ın her hücresine

Oysa her sevda,
Bir deniz feneri gibiydi.
Karanlıkta yol bulalım diye.
Ama biz,
Bir enkaz bıraktık bize,
Ne ben seni unuttum,
Ne de sen beni.
Sadece sustuk,
Sonsuz bir acıya...

Yolun sonu neresi bilmeden,
Yürüdük.
Adımlarımız ağırlaştı,
Yüreğimizde bir yara,
Aynı gökyüzü altında,
İki ayrı kalp.
Ne sen benim limanıma sığınabildin,
Ne de ben senin kıyılarına yanaşabildim.
Sadece bir fırtına olduk,
Birbirimize esen,
Sonra da uzaklaşıp yok olan.

Iıı
Bundan sonra,
Ben yorgun bir şair,
Sense kaybolmuş bir şiir,
Ne ben sana dokunabilirim,
Ne de sen bana,
Sadece uzaklarda bir ışık,
Bazen parlayan, bazen kaybolan.
Ne senden bana bir parçan kaldı,
Ne de benden sana.

Belki de en zoru,
İki yabancı olarak kalmak.
Ne sen beni unut,
Ne de ben seni.
Ama ne zaman bir şiir okursan,
Ne zaman bir şarkı dinlersen,
Aklına ben geleyim.
Unutma beni...

Ve gittin...
Ne bir başlangıcı vardı sanki,
Ne de bir sonu.
Bir boşlukta asılı kaldı tüm hayaller,
Yarım kalmış bir şiir gibi.
Ne sen beni tamamlayabildinn,
Ne de ben seni.
Sadece sustuk,
Sonsuz bir sessizlikte.

Gittin ulaşılmazsın şimdi,
Ben burada,
Sen bambaşka bir yerde.
Ne sen bana gelebilirsin,
Ne de ben sana gelebilirim.
Aynı denizde,
İki ayrı gemi.
Biri batıyor,
Diğeri yol alıyor.

Belki de en iyisi,
Hiç dokunmamaktı.
Ne yürekte bir yara,
Ne tende bir iz bırakmaktı.
Şimdi sadece anılar var,
Bir film şeridi gibi.
Ne sen beni izleyebilirsin,
Ne de ben seni...

Şimdi son sözü sen söyle,
Bu bitmeyen hikâyeye.
Ben senin seviyorum de,
Sen beni yaz yeniden,
Sil baştan.
Küllerinden doğsun bu sevda,
En acı, en yarım kalan.
İki yabancı gibi,
Yeniden gülümseyerek başlayalım...