Sevda Kalesi Şiiri - Ayhan Yaymaz

Sevda kalesinin son neferiyim ben.
Yıkıntılar içinde ayakta kalmış bir yürek,
Gidenlerin ardından susmuş her ezgiyi
Gözlerimde saklayan bir sessiz emanet.

Zamanı durduran bir bekleyişim var,
Ne uğruna savaştığım biliyor beni,
Ne de uğrunda yandığım.
İkisi de çoktan unuttu kim olduğumu.

Bir ömrün kapısında nöbet tutuyorum,
Hiç açılmayacak bir kapı bu.
Bir gülüş uğruna bin kez vurulmuşum,
Ama hâlâ elimde düşmeyen sancı bu.

Göğsümde sönmeyen bir yangının külü,
Sözümde yarım kalmış bir dua var.
Kimse duymasa da içimde bir ordu gibi
Aşkın yasını tutan dualar var.

Gittiler.
Ve ben hep kalanın acısını büyüttüm.
Bir yalnızlık, bir sessizlik
Ve adı konmamış bir vefa gibi kaldım.

Sevda kalesinin son neferiyim ben.
Yıkılmış hayallerin nöbetini tutan,
Ne galip, ne mağlup;
Sadece yaralı bir adam…