Sessiz sokaklarda secde

Sessiz sokaklar... Adımlarım yankısız,
Taş duvarlar sırdaş, gölgeler arkadaşım.
Bir yolcu ruhum, zamansız, mekansız,
Derin bir nefesle geceye karıştım.

Havada asılı bir damla hüzün,
Hayal mi gerçek mi, bilinmez bu diyar.
Sessiz çığlıklar biriktirir özüm,
Her köşede gizlenen eski bir sır var.

Fısıldar rüzgâr, taşların dilinden,
Anlatır kaybolmuş zamanların türküsünü.
Bu sessiz gecede, kurtulur bendinden,
Ruhumun giydiği eski örtüsünü.

Asfalt sanki seccade, nefesim secdeye varır,
Hiçliğin koynunda ararım kendimi.
Bütün gürültüler susar, dünya daralır,
Bulmak için hakikat denilen o demi.

Erir benliğim, o derin sonsuzlukta,
Ne isim kalır ne cisim, sadece mana.
Bir aydınlık belirir mutlak boşlukta,
Hakikat fısıldar, can gelir cana.

Küllerinden doğan bir anka kuşu sanki,
Geçmişin yükünden sıyrılır ruhum.
Bu sessiz arayışta, bilirim ki belki,
Doğacak karanlıktan yeni bir umut tohumum.

Sessiz sokaklar şahit bu içsel yolculuğa,
Derinlerde saklı hakikat bir inci.
Hiçlikten doğan umutla varılır doruğa,
Bu sırrı çözen yolcu, bulur sevinci.