Sessizlikte doğan Şiiri - Ahmet Nejat Al ...

O gece… Rüzgârın diliyle konuştu duvarlar,
Bir pencere aralığında kaldı gidişin.
Ne bir ses bıraktın ne bir iz,
Sadece içimde yankılanan bir eksikliksin.

Bir bardak çay soğudu ellerimde,
İki kişilikti, biri hâlâ senin.
Perdeler açılmadı o sabah,
Güneş bile seni sormadı bana.

Adını unutmuyorum,
Ama söylemiyorum kimseye.
Çünkü sen,
Söylenince eksilen bir hatırasın.

Bir tren geçti içimden,
Rayları gözlerime döşenmişti.
Son vagonunda sen vardın belki,
Ama ben hep istasyonda kaldım.

Şimdi yağmur yağsa,
Sadece camlara değil,
Kalbime de vurur damlalar.
Ve ben,
Sessizliğin içinden seni dinlerim hâlâ.