Sessizlik Şiiri - Tolga Canarslan

Susmak iyidir an geldiğinde, yaşlanmadan gülebilen var mı ki hayatta.
Surat buruşur tekrarlanmamak amacıyla, bilakis odunlar gerektirir ateş için.
İnsanların dışa vuran eğrileri, doğrular kadar yanıltır.
Devr-i alem kapasa çenesini, sende kapasan.
Tavşan ayağından fazlasıdır şansa dokunmak, çevreleyen sesi kapatmak.
Cesaret ister tekrarlamak, bulabildiğince sessizlik sunar.
Ormanın tekelinde, döktüğün yapraklarının altında uyuyan karanlık.
Alçak gönüllü uğur böcekleri, sana uçmak yeter.
Sessiz kal.
Demirin soğuk tarafını kabullen.
Ruhlarını öldüren onca sessizlik varken, konuşman aptalca. YAPMA!
Gerçeğin kendisi kafesinden çıkmak isterken, KOŞ. Olabildiğince uzaklara.
Saklandığın bedeni hafife almışlar, senide!
Aldıkları tek şey nefesinin buhranı imiş.

Mutlu olmayı bırakmalısın,hele ki mutsuzken kendin olabiliyorsan.
Kimsenin olduğun kadar kendinin olsan.
Bulduğun cinayetleri sorgularsan, cennetinin anahtarını kullanmayı öğrensen.
Kapa çeneni...
Ele geçirilmişlik hissi kafa derine yer edilmiş.
Yolunu bulduğun minik çatlaklara sırt çevirmek,
İşte bu en büyük bedeldi senin için.
Tekrarlanır her yıl, aynı günde
Aynı yıldızın altında. BAKMA!
Lütfen.
KAÇ. Hemen!

Sessizlik buharı sardı etrafı,
Yeniden başlıyoruz.
3, 2, 1.

Sessizlik mi?
Olması gereken yerde.