Sessizlik... Şiiri - Adsız Suskun Adam

Birinin sana kötü davranması için bağırmasına, seni incitmek için kelimelere sarılmasına gerek yoktur.
Kötülük her zaman yüksek sesle gelmez; bazen sessizliğin içine saklanır, fark edilmeyecek kadar ince bir şekilde hayatına sızar.

Biri sana kötü davranırken sessiz kalabilir; hiçbir şey söylemeden senden uzaklaşabilir.
Bir gün konuşmayı bırakır, seni anlamaya çalışmaz, güvenini sorgulatır.
Bir bakarsın, artık empati kurmaz; senin sevincine gülmez, üzüntüne ortak olmaz.
Özür dilemez, çünkü hatasını bile fark etmeyecek kadar ilgisizdir.
Ve en acısı, seni sevdiğini söylemeden, ama sevgisini hissettirmeden yaşamaya devam eder.

Kötü muamele her zaman sesli değildir.
Bazen bir bakışla, bazen bir sessizlikle, bazen de ilgisizlikle gelir.
İhmal, zamanla büyüyen görünmez bir yara gibidir; dışarıdan belli olmaz ama içeride derin izler bırakır.
Bir süre sonra o sessiz mesafe kalbine sızar, seni yavaşça tüketir.

Sessiz saldırılar vardır — bağırmadan, kırmadan ama eksilterek…
Sözcüklerin yerini alan suskunluklar, sevginin yerini alan kayıtsızlıklar, bir ömrün içine sinsice yerleşir.
Ve bir gün, nedenini tam anlatamadığın bir yorgunlukla uyanırsın.
Kalbin ağrır, ama adını koyamazsın.
Çünkü seni yoran şey bir kavga değil, hiç yapılmayan bir konuşmadır.

İşte o zaman anlarsın; bazen en büyük acı, söylenmeyenlerden doğar.
Ve insan, bağırarak değil, sessizce — yavaş yavaş, incitilmeden ama eksilerek — kırılır.

@dsız..
07 Ekim salı
19:27