Sessizlik Şiiri - Özlem Dönmez

Bir sessizlik var içimde —
Sonsuz ve dipsiz.
Ne zaman bir ses duysam,
Boşluğa karışır…
Ve kaybolur
Hiçliğin kollarında.
Geceler uzun,
Soğuk ve tarifsiz…
Zamanın bile dokunamadığı bir yer burası.
Ne rüyalar gelir artık,
Ne de sabahlar.
Her şey durmuş —
Ağır, hareketsiz.
Sanki dünya
Dönmeyi unutmuş gibi.
Bir ses arıyorum:
Bir nefes, bir fısıltı...
Ama her şey susmuş.
Kalbim bile sessiz.
Artık atmayı unuttu belki de.
Gözlerim ufka bakar,
Ama orada da bir şey yok.
Ne bir ışık,
Ne bir iz...
Sadece karanlık.
Sonsuz bir boşluk gibi yayılan.
Bir zamanlar var olan her şey,
Şimdi bir gölgeye dönüşmüş.
Adımlarımda ağırlık var.
Sanki her adımdan sonra
Yere daha çok batıyorum…
Ve geri çıkmam
İmkânsız hale geliyor.
Yollar —
Hep aynı noktaya çıkar.
Başlangıçsız,
Ve sonu olmayan bir döngü.
Her şey aynı…
Her şey eksik.
Hiçbir şey tam değil artık.
Ne dokunduğumda hissettiğim bir dünya,
Ne de baktığımda gördüğüm bir yüz.
Ve sonunda…
Ne kalır geriye?
Bir fısıltı bile olmayan bir yankı.
Bir zamanlar var olmuş ama unutulmuş,
Ve artık hatırlanmayan
Bir hikâye.
Kendi içinde
Kaybolmuş.