Sessizliğin İcadı IV - Boş Koltuğun Yanında

bugün o otobüse yine bindim;
senin artık burada olmadığını bilerek.
ama yokluğun, yerini terk etmeyen tek yolcumdu içimde.

başka yüzleri görmemek için
yola bakarak oturdum;
çünkü o yol, gözlerinin devamıydı hâlâ.

şehir kayıp gidiyordu
biri beni ilerletirken
ben hâlâ sende duruyordum.

radyoda kısık bir şarkı çalıyordu;
suskunluğuna benzeyen bir tınıyla.
dedim ki içimden:
“duymasınlar — özlüyorum.”
ve sustum.

arkamda, eskiden oturduğun yerde
varmışsın gibi duran bir sıcaklık;
varlığın değil belki
ama anılarının oturttuğu bir gölge.

bir durak daha geçti;
ben inmediğim hâlde
kalbim yer değiştirdi —
yana, sana doğru.

hangi koltukta olsan
her koltuk sende bitiyordu.
gözlerimi kapattım;
otobüs doldu senin yokluğunla,
kimse fark etmedi.

iç ışıklar titredi,
camdan şehir dağıldı;
ve anladım —
sevmek, görmek değilmiş;
gözlerinden kalan yöne
inançla bakmakmış.

başımı cama yasladım;
yansımam değil artık
sensizliğin izi kaldı yüzümde.

biri içimden dedi ki:
“gelmeyeceğini bile bile
onunla yolculuk ediyorsun.”

kabul ettim:
yokluğunu taşıyan o koltukta
yanına oturmasam da
en yakın hâlimdeyim sana.

dışarıda şehir karardı;
otobüs yavaşladı.
ben ise
sana en uzak yerde,
en çok sana yakın kaldım.