Sessizliğe Gömdüğüm Aşk

Bak, geceler yine kapımı çalıyor.
Senin gittiğin o uzun yola
her gece ismimin gölgesi düşüyor.
Ben artık kendi karanlığımda üşüyen
köhne bir anıyım.

Sana anlatamadığım binlerce cümle
dilimde taş kesildi.
Sen duymadın…
Ben sustum…
Ve sustukça büyüdü aramızdaki uçurumun sesi.

Bir zamanlar kalbimin en kalabalık yeriydin,
şimdi en boş odasında yankılanan
unutulmuş bir fısıltısın.
Ne geldiğin duyulur artık,
ne gidişin sorulur.

Sana dair ne varsa
birer birer kırıldı içimde;
ama nedense
hiçbiri düşmedi yere.
Sanki hâlâ tutuyorum,
hâlâ bırakmaya kıyamıyorum seni…

Benim için bitmeyen bir duasın,
senin için ise rüzgârın unuttuğu eski bir fısıltı.
Ama bil ki
Bazen insan, unuttum dediği yerde
en derin yarayı alır.
Ve ben.

Hâlâ kanayan o sessizlikte
adını son kez içimden düşürebilmeyi bekliyorum.