Sessizlik, karanlığın arkasına takılmış
Sinsice gülümser be sevgili
Hiç kimseler görmeden kalabalıga karışıp
Puslu,kuytular mekan eylemiş bu corafyada
Ruzgara kapılıp giden son bahar yapraklarının
Karmaşık istanbul sokaklarına düşmesi gibi
Korkuların düşer içime
Sırtımda, taşınmaz yükü göklerin;
Herkes koşar, zıplar, ben yürüyemem!
İsterseniz hayat aşını verin;
Sayılı nimetler bal olsa yemem!
Ey akıl, nasıl delinmez küfen?
Devamını Oku
Herkes koşar, zıplar, ben yürüyemem!
İsterseniz hayat aşını verin;
Sayılı nimetler bal olsa yemem!
Ey akıl, nasıl delinmez küfen?
Bu şiir ile ilgili 0 tane yorum bulunmakta