Sessizce Sevdim Seni

Ey ki rüzgârda iz bırakmayan,
Dokunulmaz bir düş gibiydin.
Ne adın vardı dilimde,
Ne de sesin duvarlarımda yankılandı.
Ama kalbim…
Sessizce sevdim seni.

Bir yıldız gibi kaydın geceme,
Dilek tutmaya bile cesaret edemedim.
Çünkü bazı aşklar dua gibidir,
Sadece içten gelir,
Ve sessizce kabul olur…

Sensizlik giydim çoğu zaman,
Ama yokluğun bile yakıştı yüreğime.
Çünkü gerçek sevgi,
Var olmakla değil,
İçte iz bırakmakla olur…

Ne zamandır bilmem,
Gözlerimi kapatınca hep sen vardın.
Bir yüzü olmayan bir huzur,
Bir sesi olmayan bir şiirdin.
Ve ben yine,
Sessizce sevdim seni.

Ey ki adımlarını hiç duymadığım,
Ama varlığıyla yollarıma yön veren,
Bir tebessüm hayalinde yaşadım seni,
Bir cümle bitiminde özledim seni,
Haberin bile yoktu,
Ben senden geçemedim...

Kalabalıkların ortasında sana döndü yüzüm,
Her gülüşte seni aradı gözüm.
Bir yabancı gibi değil,
Bir kader gibi duruyordun içimde.
Ve ben yine,
Susarak sevdim seni.

Belki bir gün,
Bir rüzgâr dokunur tenine,
İçinde anlam veremediğin bir sıcaklık hissedersin.
İşte o ben olurum,
Varlığımın en sessiz hâliyle,
Kalbinde yankı bulan gölgen olurum.

Ey ki sevda, adı konmamış!
Ben seni sözcüklere sığdıramadım.
Ben seni anlatamadım.
Çünkü bazı sevgiler,
Yalnızca yaşanır…
Ve ben seni
Sessizce sevmeye yemin ettim.