Sessizce Şiiri - Akif Turan

Hayalinle yine baş başa kaldım,
Sessizliğin koynunda bir sızı var içimde.
Senden uzakta seni yaşıyorum,
Her nefesin ucunda senin adın gizlice.

Beni duymanı istiyorum sadece,
Bir yankı olsam kalbinin derinliklerinde.
Gülüşünde açmak istiyorum kendimi,
Ve göz yaşın olup kurumak teninde.

Sensizliğin ortasında üşüyor kalbim,
Her düşüncem sana varıyor gizlice.
Bir anlık tebessümün yeterdi belki,
Gecemi aydınlatmaya, tıpkı bir meşale gibi.

Zaman bile senden yana işlemiyor,
Dakikalar, seni sayıyor sessizce.
Bir umut var hâlâ içimde,
Belki dönersin bir gün, bir rüya içinde.

Bir sessizlik büyüyor içimde ağır ağır,
Adınla yankılanıyor duvarlar gecede.
Bir bakışın dokunsa yeniden kalbime,
Belki unuturum bu eksik hecede.

Rüzgâr getiriyor kokunu bazen,
Bir anlığına yaşamak gibi oluyor yeniden.
Ne garip değil mi, aynı gökyüzü altındayız,
Ama sen, ulaşamadığım bir düş gibi benden.

Bir yıldız kayıyor gecenin koynunda,
Tut dileğini, ben olmasam da olur,
Yeter ki hatırla bir zamanlar,
Sana şiirler yazan o çocuğu.

Ve şimdi kalbim sessiz bir şehir gibi,
Her sokağına adını vermişim gizlice.
Bir gün dönersen, kapılar açık hâlâ,
Ama ben, kendime dönmeyi unuttum iyice.

Yıllar geçse de silinmez izlerin,
Her mevsim adını taşır rüzgârlar.
Unutmak kolay değil bilirim,
Bazı sevdalar kalır, yalnız anılarla.

Bir yağmur başlıyor ansızın,
Sanki gökyüzü bile seni ağlıyor.
Her damlası bir hatırayı fısıldıyor,
Kalbime dokunup yavaşça kayboluyor.

Ve ben hâlâ aynı yerdeyim,
Bir fotoğrafın önünde sessizce.
Ne sen geldin, ne ben gidebildim,
Sadece zaman geçti, ikimizden.

Bir gün yollar kesişirse yeniden,
Korkmam, anlatırım her susuşu tek tek.
Anlarsın belki o zaman beni,
Sana yazılan her dizede gizliyim demek.

Gözlerimde sönmeyen bir ışık var,
Adını andıkça parlıyor yeniden.
Belki bu sevda yarım kaldı ama,
Ben tam oldum seni severken.

Sözlerin dönüyor aklımda geceyle,
Her hecesi bir dua gibi yanıyor.
Ne kadar uzak olsan da şu anda,
Kalbimin kıblesi hâlâ tanıyor seni.

Bir sabah doğacak bilirim sessizce,
Ve rüzgâr adını getirecek pencereme.
Belki o zaman susar içimdeki fırtına,
Ve ben gülümserim, seni anımsayarak yine.

Zaman geçse de aynı kalır bazı şeyler,
Bir bakış, bir ses, bir anı, bir iz.
Ben bu hikâyenin sonunu yazmadım henüz,
Belki senle biter, belki bir sükûtla biz.

Gecenin koynunda sessizce dolaşıyorum,
Her adımda adını fısıldıyor aklım.
Karanlıkta yalnızlık bir dost gibi sarıyor,
Ama hatıranla ısınıyor kalbim sakince.

Bazen rüyalar bile yetmiyor bana,
Uzanmak istiyorum sana gözlerimde.
Bir hayal kuruyorum, gerçek olmasa da,
O hayal seni getiriyor sessizce.

Sokağın köşesinde unutulmuş bir melodi,
Senin gülüşünden kalan yankı gibi.
Her notası dokunuyor içime usulca,
Ve ben dans ediyorum yalnızlıkla birlikte.

Kalbim hâlâ sana bir yol arıyor,
Her sokak dönemeçlerinde seni arıyor.
Belki bir gün bulurum kaybolan parçayı,
Ve bütün olurum seninle sessizce.

Ama şimdi duruyorum, zamanın kıyısında,
Düşlerimle, hatıralarımın gölgesinde.
Her gün seni anımsamak bir ritüel gibi,
Ve ben bekliyorum, sabırla, sessizce.

Gözlerimde düşler biriktirdim sessizce,
Her biri senin adınla titriyor gecede.
Rüzgâr bile taşıyor fısıltını bana,
Ve ben dinliyorum, dokunmadan sana.

Bir yaprak düşüyor, yere temas etmeden,
Tıpkı içimdeki hasret gibi asılı.
Sana ulaşamamak bir çiçek gibi,
Ama güzelliğini saklıyor sakince.

Karanlık sokaklarda yürürken yalnız,
Her adımın yankısı düşlerimde.
Belki bir gün buluşuruz sessizliğin ortasında,
Ve o an kaybolur tüm eksik heceler.

Geceler uzuyor, yıldızlar sönüyor usulca,
Ama kalbim seninle dolu hâlâ.
Her nefes, her an, seni anımsıyor,
Ve ben bekliyorum, sessizce.

Belki de bu hikâye hiç bitmeyecek,
Ama her anında seni seviyorum hâlâ.
Gözlerin olmasa da, hayalin yeter bana,
Ve ben yazıyorum seni dizelerime sessizce.

Bir rüya gibi geçiyor zaman elimden,
Her an seni arıyor sessiz kalbim.
Geceyi delen tek ışık hatıran,
Ve ben takip ediyorum adını gizlice.

Bir kuş uçar uzaklarda, özgürce,
Tıpkı ben gibi, seni özleyerek.
Ama her kanadında taşır adını,
Ve ben bakarım gökyüzüne sessizce.

Bir mum yanıyor odamda, titrek, yalnız,
Gölgeler dans ediyor, seninle dolu.
Her ışık huzmesi bir tebessüm gibi,
Ve ben gülümsüyorum hatıranla birlikte.

Kalbimde saklı bir bahçe var,
Her çiçeği seninle açıyor sessizce.
Rüzgâr fısıldıyor adını yapraklara,
Ve ben dinliyorum, her yaprakta seni.

Bir gün gelir belki her şey anlaşılır,
Sözler susar, bakışlar yeterli olur.
O zamana dek beklerim sessizce,
Ve seni severim, gölge gibi, gizlice.

Bir yıldız daha kayıyor gökyüzünde,
Sanki dileğim seninle birleşiyor.
Her ışığı bir umut fısıldıyor bana,
Ve ben bekliyorum, sessizce.

Geceler uzuyor, şehir uykuda,
Ama ben uyanık, adını anarım.
Kendi gölgem bile bana eşlik ediyor,
Ve sen, bir hayal gibi dokunuyorsun bana.

Bir nehir akıyor, durmadan, sessizce,
Tıpkı içimdeki hasret gibi durmaksızın.
Her damlasında bir hatıra saklı,
Ve ben bakıyorum, kaybolan hayaline.

Rüzgârın getirdiği her koku,
Sana dair bir işaret gibi geliyor.
Bir yaprak düşerken bile adını fısıldıyor,
Ve ben dinliyorum, görmeden, sessizce.

Bir pencere açıyorum sabaha,
Ve ışık vuruyor yüzüme kırık kırık.
Ama içinde senin gölgen var hâlâ,
Yüzümde bi tebessümle birlikte.

Kalbim bir şehir gibi yalnız ve sessiz,
Her sokağında adını taşıyor gizlice.
Belki bir gün gelir, yollar kesişir,
Ve ben seni görürüm, görürüm sessizce.

Bir çiçek açıyor kışın ortasında,
Tıpkı sevdam gibi, beklenmedik ama güçlü.
Her yaprağı bir anı fısıldıyor,
Ve ben dinliyorum, seni düşlerimde.

Gözlerimde eski fotoğraflar dolaşıyor,
Sana dair her anı, her bakışı.
Bir tebessüm bile yeterdi bir zamanlar,
Ve ben hâlâ bekliyorum, sabırla, sessizce.

Bir yağmur başlıyor yeniden, hafifçe,
Her damlası sana bir selam gibi.
Geceleri ıslatıyor, ama ben direniyorum,
Ve hatıranı kalbimde saklıyorum.

Ve şimdi duruyorum, zamanın kıyısında,
Her anın seni çağırdığı yerde.
Belki bir gün susar tüm fırtına,
Ve ben, seni anımsayarak gülümserim.

Gecenin koynunda bir fısıltı duyuyorum,
Adını taşır gibi rüzgâr sessizce.
Kendi yüreğimle konuşuyorum,
Ve her kelimede seni anımsıyorum.

Bir ayna var önümde, kırık ve sessiz,
Her parçasında bir anı, bir hatıra.
Kendi yansımama bakarken soruyorum,
“Neden hâlâ seni bekliyorum?”

Yıldızlar sönerken gece yavaşça,
Senin hayalin parlar içimde.
Bir ışık gibi titriyor her nefeste,
Ve ben izliyorum, izliyorum sessizce.

Kalbimde bir şehir var, boş ve durgun,
Her sokağına adını vermişim gizlice.
Bir gün gelir mi bilmem, yollar kesişir,
Ve ben seni görürüm, görürüm sessizce.

Bir yaprak düşerken duruyorum,
Tıpkı bir hatıra gibi yere konuyor.
Adını fısıldıyorum her düşüşünde,
Ve ben dinliyorum, sessizce.

Geceleri yürürken kendi gölgemle,
Kendi fısıltımı duyuyorum sessizlikte.
Kendime hesap soruyorum, durmadan:
“Sevda mı bu, yoksa yalnızlık mı?”

Bir rüya geçiyor gözlerimin önünden,
Sen varsın, ben varım, ama birlikte değiliz.
Her detay bir yanılgı gibi dokunuyor,
Ve ben tutuyorum hayalini ellerimle.

Rüzgâr bile artık biliyor adını,
Her köşe anımsıyor, her gölge hatırlatıyor.
Bir tebessüm olsa da yetmez,
Hayalin yeter bana, mahzun bir şekilde.

Zaman geçiyor, ama izlerin kalıyor,
Her an bir hesap, her nefes bir özlem.
Kendi yüreğimle yüzleşiyorum geceleri,
Ve ben bekliyorum, sabırla, sessizce.

Ve şimdi duruyorum, nefes nefese,
Her an bir iç hesap, bir özlem, bir sorgu.
Ama hatıran hâlâ yanımda,
Ve ben seviyorum seni sessizce.

Ve artık duruyorum, sessizliğin ortasında,
Her anını, her hatıranı kalbimde saklayarak.
Ne sen geldin, ne ben gidebildim,
Ama seni sevmek, her şeyin sonunda,
Bir nebze huzur oldu bana, mahzun bir şekilde.