Sessiz Veda Şiiri - Ahmet Nejat Alperen

Mühürledim o defteri suskunluğun mürekkebiyle,
Ve sevgiden arta kalan o son dokunuşun gölgesiyle.
Borcum bitti sana, artık ne alacak ne verecek,
Bu hesap burada kapandı, ruhum özgür gezecek.

Adın, dilimde paslanmış bir anahtar şimdi,
Gönlümün o ıssız, çıkmaz sokağında.
Ne verdinse bir zamanlar, o cılız ışık,
Al onu da... bırak bende bu zifiri karanlık.

Bir zamandı, içimde kutsal bir ateştin,
Şimdi avucumda soğuyan bir külden farksızsın.
Her anışım, yarama basılan o tuzmuş meğer,
Senin merhemin bile zehirmiş, anladım en derinden.

Kırık bir ayna bıraktın ardında, hepsi bu.
Her parçasında sen varsın, o yüzden körüm.
Varsın eksik kalsın hikâyem, sen tamamlan,
Yeter ki dönüp bakma, bu enkaz benim vatanım.

Ama sakın ha, o zalim soruyu sorma bir daha:
“Gerçek miydi o sevda, söyle bana?”
Cevabım yok. Çünkü o cevabı verecek kalp,
Senin ellerinde son nefesini verdi, çoktan.