Sessiz Sevgiler Şiiri - Karanlık Şair

SESSİZ SEVGİLER

Bir çift göz gibi sustu hayat,
Ne söylesem eksik, ne anlatsam yarım…
Rüzgârın omzuma bıraktığı o eski yalnızlık,
Hâlâ geceye saklanır,
Hâlâ adını fısıldar yıldızlara.

Sessizdim…
Çünkü kalbim kırılmıştı zamana,
Çünkü kelimeler yetmezdi anlatmaya,
Bir sevdayı içimde sakladım,
Kimse bilmesin, kimse duymasın diye.

Ne kadar büyüdüyse içimde o yangın,
O kadar sustum, o kadar koptum kendimden.
Kalem bile ağladı ellerimde,
Defterime düşen mürekkep damlaları,
Aslında kalbimden süzülen gözyaşlarıydı.

Sana hiç “seviyorum” diyemedim…
Çünkü kelime kirlenirdi,
Çünkü bakışlarımın anlattığı yetmeliydi belki de…
Sen, sessizliğimi duymadın;
Ben, senin gidişinin ayak seslerinde
Kendi yıkılışımı dinledim.

Şimdi…
Bir mevsim döküyor yapraklarını pencereme,
Her yaprak, bir anımızı toprağa gömüyor.
Ve ben hâlâ, o toprağın başında
Kırık bir kalple bekliyorum,
Belki bir gün,
Rüzgâr seni geri getirir diye.

Sessiz sevgilerim var benim…
Konuşmaz, anlatmaz, isyan etmez…
Sadece gece olunca gözlerimde büyür,
Sabaha karşı yıldızlarla beraber
Yavaşça ölürler.

Ama bil ki;
Senin adınla çarpan bu yürek,
Kendi sessizliğinde erirken bile
Hep seni sevdi…
Kendi yanık kalbinde,
Kendi sessiz dualarında
Hep seni sakladı…