Sessiz şafak Şiiri - Serdar Yusuf

Sessiz Şafak

Yıkılsa da gurur, çaresizlikten;
Gözde fer siyah kalsa da,
Sokaklar beyaz ve karanlık;
Rüzgar avare dolaşsa da,
Değeri yok papatyaların; hep taze kalsa da.

Kuru dal gibi saçlar,
Alev ıslanır yanakta;
Mahçup bir bakış, kimse sormaz.
Sevgi boş bir vadi; ne ekersen o çıkar,
Her şey bir yalan; doğru zamanda akar.

Ayna geceyi suskun taşır yüzünde;
Tenhalar boş kalır,
Dertler bir yanda.
Kimsesizdir artık sabahlar;
Yüzler loş kalır, kahkahalar sessiz.

Son bir çırpınış var şafakta;
Soğuk bir ürperiş arzularında.
Kaldırım taşları fısıldar eski hikâyeleri;
Gökyüzü duymaz, ama rüzgar taşır hepsini.
Sessizdir kahkahalar; gülüş boş kalır,
Ve şafak, bütün sırlarıyla suskunluğa gömülür.