Sessiz Liman Şiiri - Hasan Kayaalp

SESSİZ LİMAN

Sessizlerin içinde kaybolmuşum,
Kahrı olmuşum karanlığın.
Sessizlik limanında,
Vurgun yemişim idam sehpasında.

Aklım kayıp gitmiş sislerin çığlığında,
Yürek yangın küpü,
Mas mavilikten karanlık bir kente.
Gözlerimden yağmur taneleri değil,
Alevler düşer.

Yorgunum, bitkinim, suskunum bu acıya,
İçim ağlar, kalbim parçalanır.
Her acımla çığlıklar atarım
Sessizliğin limanında.

Karanlık bir odada yalnız başıma,
Duvarlarla yumruk yumruğa,
Acımı döker, parçalarım bedenimle,
Sessizliğin dibine batmış
Bir deniz gibiyim.

Martılar gibi yalnız başıma,
Uçup gider mutluluğum.
Sadece ruhum kalır.

Oy, nedir bu zulüm,
Nedir bu işkence?
Bitmez benimle, ağır kalır yüreğimde
Sessizliğin limanında.

Gün geçmez, gecem olmaz,
Gecem gün olmaz.
Bir dünyanın yükünü bir ben omuzlandım,
Nereden bileceksiniz neler çektiğimi?

Nereden bileceksiniz nasıl yandığımı?
Sessiz limanda, ah, hüzünle…
Deli dolu, kahrıyla biten bir senaryo,
Rolünde bir oyuncuyum yalnız.
Dedim ya, sessiz limandır,
Bu benimle kalan mutluluk.