Sessiz İz Şiiri - Ahmet Erkoyuncu

Sürrealist bir doğa harikası bu sessizlik.
Eşikte bekliyor beni iki kelime altı hece
rahat değiliz elbet her yanımız keder
etki alanı yüksekti tutuştuk el ele
nasıl unutulur sana bakılan o an
ah layık mı aşkımız sence buna
yandığımın habercisidir ruhumdaki ilahi ney
kim ay seren önümüze
kim yıldızlarla dünyamıza renk katan?
Kim ayırabilir bizi
bizden başka!
lanet dünya'da kavuşmamızı engelleyen
her ne varsa…
Kolombiya da bir çiçeğin adıdır Katelea
senin gibi nadir
ve asil!
dilinde dolanır durur o hadsiz çikolata
tat almazsın
bilirim,
bu yüzdendir gidişindeki acı aroma..
bir odadayım şimdi
sessiz mi sessiz
bir matem havası
gecemiz uzun,ömrümüz kısa
masalar boş
avuçların gibi boş
iki bardak çay duruyor
tam burada
birlikte bakıyoruz yokluğuna..
Gittin.
Ellerim uçurum kenarında bir dal aradı.
Tutunacak tek bir dal aradı ellerim.
Oysa ne sıcaktı gitmeden önce gözlerin.
avuç içinin teri
gözbebeğin ve
yüzündeki masumiyet ilkelliği..
Gidişin;
özümdeki yaram az zannettiğim çocuğun
yarasına tuz basmak oldu.
Bir mevsim başlangıcı başladı
kıştı, soğuktu
dünya 364 gün döndü
sen geldin o bir günle tamamladın beni
geldin, geldin
ve
yine
gittin.
Her şeye rağmen
karanlık bir odada ateş böceği arayan
bir tren gibi
amaçsızca döndüm sesinin etrafında
olur sandım
gitmez sandım
mutlu ettin.
Ama sevdim seni
gözlerini,
ellerini en çokta ürkek yüreğini
vazgeçmedim.
Senin gibi geçemedim.
Çünkü
seni sevmek başlı başına bir huzur silsilesidir sevgilim
hürriyet gibi, doğum günü gibi, kavuşmak gibi, su gibi şarkıdır, şiirdir.
Seni sevmek sevgilim
bir çocuğun yürümesi gibi, bir insanın ölmesi gibi, bir kuşun uçma denemesi gibi heyecan vericidir.
Seni sevmek sevgilim
sadece akıldan geçmesi bile insanda temiz duygular uyandırır.
ben seni sevdim
yine olsa yine severim
idam edilsem de söylesem keşke
pişman değilim..