Sessiz İkrar Şiiri - Emrullah Çelik

Ne kalbde bir nişân, ne gözde bir harâbât,
Bir eski hâtıra, sükûtta mest-i hayrât.
Leyâl-i mâzide döner feryâd-ı pinhân,
Ne hüsran eksilir, ne düşler biter aslâ.

Bir sîret-i hayâl gibi akseder derûnâ,
Kapanmış aynada bir hâb-ı dehr-i pünhân.
Zemân akar gider, nihân bir râh misâli,
Teslîmiyet ki var, derman olur nihâyet.

Bir zıll-ı mâtemdir gece, hayâl-i gamzîn,
Ne çare feryâda, ne yol var hicrâna.
Vahdetle nâğmelen, revân olur dil-i bîzâr,
Duyulur kalpteki o nâzik nîşân-ı âh.

Gözlerim görmese de bahâr-ı zîbâ-yı dil,
Bir ömrü sardı hep bu sükût-i derûnî.
Ne aşkla yanarım, ne hüsranla tükenir,
Bir sessiz inkisâr, bir âşiyân kalır benden.

Sükûtla bildim ki: yaralarla tekâmül,
Her damla hâtıra, bir gonce gibi meftûn.
Ne gamdır geç kalan, ne endîşe zemândır,
Bir ben var içimde, usûl usûl sergerdân.