Sessiz İhanet Şiiri - Afşin Dualı

Bana ne kardeş yar oldu ne anne baba.
​Herkese koştum, yardım ettim,
​Biri tutmadı elimden, olmadı arkamda.
​Bu şimdi sana boş geliyor oysa ne hazin.
​
​Bu duvarlar örülürken, sen sadece izledin,
​Sessizliğin en büyük ihanetmiş meğer.
​Kaç kere düştüm de duymadın sesimi?
​Her iyi niyetim sana bir değer bir yara izi..
​
​İş işten geçince göreceksin sen bunu,
​Tüm o dökülen yaşları, solan umudumu.
​Kırık aynalardan bakıp, o yüzü göreceksin;
​Kendi ellerinle ittiğin o en sadık dostunu.
​
​Kimseye yük olmak istemedim, hep tek başıma,
​Güldüm oysa ki içimden bir şehir yanıyordu.
​Şimdi yorgun dizlerimle yürürken bu yolda,
​Geriye dönüp baktığımda kimse kalmıyordu.
​
​Sen zannettin ki dünya hep dönecek böyle,
​Bitmeyecek o sıcak kucak, o güven veren gölge.
​Ama her güneş batar, her vefa unutulur,
​Şimdi o boşlukta kendi hayaletinle bekle.
​
​İş işten geçince göreceksin sen bunu,
​Tüm o dökülen yaşları, solan umudumu.
​Kırık aynalardan bakıp, o yüzü göreceksin;
​Kendi ellerinle ittiğin o en sadık dostunu.
​
"Göreceksin..."