Sen Gideli Şiiri - Kanun Nizam

Sen gideli 370 gün oldu bugün.
Evdeki tüm izlerin yavaş yavaş siliniyor.
Kanepeye uzanırdın ya hani boylu boyunca.
Dışarıyı izlerdin saatlerce.
Adını mobese koymuştuk balkon kenarından hiç ayrılmadığın için.
En yakın arkadaşların karşı binadaki teyzelerdi.
Bütün gün bakışırdınız ve gözlerin tüm her şeyi anlatırdı.
Bir sen bir de vazgeçilmez balkon keyfin.
Evin en sıcak, en serin, en güzel yeri hep senindi.
Çocuklarla köşe kapmaca oynardın ya hani.
Hep sen kazanırdın ve çocuklar da şikayet ederdi.
Artık yoksun ve de kimse de şikayet etmiyor.
Sen gideli 370 gün oldu bugün.
Her sabah ilk seni görür,
İlk sana dokunur, ilk seni severdim.
Hayatın en zor anında yüreğinden gelen sesi dinler,
Kokunu içime çeker,
Varlığını hissederdim.
Seninle uzaklar daha da yakınlaşır hayat anlam kazanırdı.
Şimdi sen yoksun, nerdesin, ne haldesin, ne yiyor ne içiyorsun.
Belkide gözlerini yumdun şu koca yalancı dünyaya.
Her şey o kadar geçiçi, o kadar sahte ki.
Bazen en sevdiğini düşündüğünle bazen en nefret ettiğinle bazen de hiç düşünmek istemediğinle sınıyor seni.
Sen gideli 370 gün oldu bugün.
Taşlar kopuyor kayalardan, dereler çağlıyor, bazen fırtınalar kopuyor.
Gök gürültüsünden korkardın ya hani, hemen saklanıverirdin kuytuya.
Bugün hava yine matemli,
Senin gidişinin seneyi devriyesinden mi bilmem.
Şimşekler çakıyor, gök gürlüyor, yağmur yağıyor bardaktan boşanırcasına.
Nerdesin, hangi kuytuya sığındın bilmiyorum.
Yokluğun ince bir sızı yüreğimde.
Sen gideli 370 gün oldu bugün.
Seni hala seviyor, düşünüyorum.
Sessizliğim, seni unutuşumdan değil, gidişine alışamayışımdan.
Sen gideli 370 gün oldu bugün.