Sessiz Gemi Şiiri - Gülhan Fistaçyo

ağlamak hiç bu kadar zor olmamıştı benim için
gözlerim hiç bu kadar isyan etmemişti
yapamıyorum...
o damlaları akıtamıyorum gözlerimden.
belki akıyor damlalar
ben göremiyorum.
yıldızlarla paylaşırken özlemimi
doğrularımın içinde kayboluyorum.
yaprak yaprak dökülüyor hüzün kalbime.
kalbim desen yolculuk yapıyor sessiz gemide
sensiz,kimsesiz...
duyuyor musun feryadımı?
hissediyor mu kalbin kanayan yaramı?
nerden bileceksin ki!
sevmedin sen benim gibi.
tek bir ümitle dünyalar kurmadın kendine.
sen bilemezsin...
kaybetme korkusuyla yaşamak,
acaba diyerek hata yapmamaya çalışarak,
ufacık bir yalan ilişkiyi mahveder diye
doğrucu olarak hiç acı çektin mi?
hayat beni içine aldı.
yalnız geldim dünyaya.
yalnız büyüdüm,sevgiden yoksun kaldım.
yalnız güçlendim,hayatla savaştım.
ta ki sana kadar.
sana inandım,sana güvendim.
hayattaki tekli savaşıma,
senle beraber devam ettim.
yarı yolda bıraktın beni.
şimdi söyle ben sana ne diyeyim?
yinede senden vazgeçmedim.
bir hatadır yapmıştır dedim.
sen özür dileyip devam etmek yerine,
beni silmeyi seçtin.
sığar mı bu erkekliğe?
bu darbe yapılır mı bu kalbe?
herşeyi karşıma almışken seninle
hani verdiğin sözler nerde?
hiç mi düşünmedin beni
duygularım karıştı,oldum serseri.
biraz elini kalbine koy düşün bizi.
hiç değişmeyeceksen benim yerim sessiz gemi...