Sessiz Feryat Şiiri - Erdem Calikoglu

Bütün yollar sana çıkar sanmıştım, oysa kaybolmuşum,
Her adım bir çıkmaz, her yön uçurum.
Sesini duyduğum her an içimde bir deprem,
Ama senin dünyanda, ben sadece bir uğultuyum.

Bak, ellerim titriyor ama uzatmıyorum artık,
Gözlerimde birikmiş denizleri saklıyorum.
Belki de en iyisi böyle, sessiz ve uzak,
Çünkü söylenen her söz, biraz daha eksiltiyor beni.

Geceleri uykuyla vedalaştım, düşlerde bile rahat yok,
Bir siluet gibi peşimde, ne yaklaşan ne giden.
Baktığım her şeyde izini aramakla geçiyor zaman,
Ama kimseye anlatamıyorum, çünkü sen bile bilmiyorsun.

Sustuğum her şey içimde büyüyor, dallanıyor,
Kökleri kalbime dolanmış, söküp atamıyorum.
Öfke mi, hüzün mü, nefret mi, bilmiyorum artık,
Ama bildiğim tek şey, bu yükü sonsuza dek taşıyamayacağım.

Sanma ki lâl oluşum suskunluktan mütevellit,
Heceler düğüm düğüm, kelâm dilime dar geliyor.
Kendimi anlatsam bir derya, bir umman olur,
Ama ne mümkün? Gönlüm harap, yüreğim bir harabe.

Yitik bir rüzgâr gibi sürüklüyor beni hicran,
Senin iklimin bahar, benim semâm hazân.
Ben seni gök sanmışken, sen toprakmışsın,
Şimdi çırpınıyorum, ama düşlerim bile kanıyor.

Bak, gözlerime bak, derinliklerinde gölgem var,
Bir zamanlar ışık doluydu, şimdi zindan.
Ne söylesem nafile, kelimeler kifâyetsiz,
Zira ben yanarken, sen gülüşlerinle baharı yaşıyorsun.

Biraz mahzun, biraz serzeniş dolu bu satırlar,
Kalbimden damlayan kandır belki de.
Senin haberin yok, benim içimde kopan fırtınadan,
Çünkü sevdan bende felaket, sende bir melodi.

Özlemek mi? Ah, ne bilirsin,
Senin için bir tebessüm belki,
Ama benim için kaybolmuş bir şehir gibi,
Geri dönmeyecek bir zaman, küllenmeyecek bir yangın.

Geceler şahit hâlime, yıldızlar tanık,
Zira her gecenin ortasında adını sayıklıyorum.
Ama sen ne bilirsin? Uyuyorsun huzurla,
Ben ise hâlâ aynı kabusun içinde debeleniyorum.

Kalbim yorgun artık, ruhum düşkün,
Taşıdığım bu sükût, bir dağdan ağır.
Sen dönüp bir kez baksan belki,
Ama dönmeyeceğini bilmek de en büyük kırgınlık.

Şimdi soruyorum göklere,
Bu sevda bir dua mıydı, yoksa beddua mı?
Bana cennet sandığım cehennemi mi sundun?
Yoksa ben mi yanmayı aşk sandım?

İşte böyle, her şeye rağmen susuyorum,
Suskunluğum, sana adadığım en derin şiir.
Ve son bir kere daha fısıldıyorum adını,
Sen duymayacaksın, ama ben her gece duyacağım.