Konuşuyorum...
Kelimelerim avucumdan dökülüyor,
Cama vuran çaresiz bir yağmur.
Sen sadece ıslaklığı görüyorsun,
Tıkırtıyı duyuyorsun, fırtınayı değil.
Bakıyorsun...
Gözlerin tanıdık bir liman ama,
Gemilerim yanaşmıyor o kıyıya.
Sanki aramızda görünmez bir akıntı var,
Beni senden uzağa, daha uzağa çeken.
Aramızda ne etten bir duvar var, ne de taştan.
Sadece büyüyen, ağırlaşan bir sessizlik.
İkimizin de nefesiyle beslenen,
İkimizin de yorgunluğundan örülen.
Ben, senin dilinde kaybolmuş bir hece,
Sen, benim ruhuma değmeyen bir yankı.
Ne ben anlıyorum seni...
Ne de sen anlıyorsun beni.
Kayıt Tarihi : 8.7.2025 22:25:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!