Sessiz Çığlık Şiiri - Zeynep İrem Akyazı

Hangi rüzgar sürükler bizi,
Yaprak gibi sararmış dallardan?
Bir gölge düşer ufka,
Ve gece
Sessizce örter yüzünü.

Zaman kırılır ince ince,
Saati olmayan bir odada.
Hangi günün sabahı belli değil,
Hangi gecenin sonu var, kim bilir?

Bir kıvılcım yanar içerde,
Söylemez adını, saklar yüzünü.
Bir sır gibi dolanır damarlarda,
İnce bir ip, düğümlenir göğüste.

Ölmek istemem, derim sessizce,
Henüz tamamlanmadı söylenecekler.
Bir kuş gibi uçar gider mi düşler?
Ya da bir umut daha büyür mü içimde?

Oysa çocuklar hala oynar dışarda,
Ve bir çiçek açar soğuk duvarda.
Ama bir fısıltı gelir, bir nefes gibi,
“Buradayım” der, “unutma beni.”

Yıldızlar dökülür, gözlerin ıslanır,
Gökyüzü sustukça ağırlaşır.
Bir dilek tutarız, susarız yine,
Çünkü umut, kırılmayan tek yemin.

Ve adı konmuş bir düşmandır kanser,
Bir nefes çalan, gölgeyi büyüten.
Ama biliriz, karanlıkta dahi,
Bir mum yanar, bir hayat direnir.