Sessiz çığlık Şiiri - Melike Cakmak

Tüm çıglıklarımı tırnaklarıma hapsedip
Bedenimi tırmaladım.
Bağırmazdım ancak
Bedenimde bir seyler yankılanırdı.
Kafam duvarlardan daha sertti .
Kırılmadı, arınmadı ,özgürleşemedi.
Öfkem dişlerimi törpülerdi
Hunharca saldırırdım
Kendinden başka kimsesi olmayan
kendime .

Canıma tasmayı geçirirdim.
Kendimi kendimden sakınmak için
Kendi boyundurugumda
Yaşayıp giderdim .
Kırılmaya meyilli her şeyi kırar
Eğilmiş direkleri söküp atardım.
Ve sonra yıkılırdım.
Tek umudum için
Yeniden yeniden kendim için
Var olmaya hep hazırdım.

Kendi darbelerinden nasırlaşmış
Bir vücudum vardı .
Acının rengi soluktu artık
Ancak
Nabzımi ilk defa bu kadar
Diri hissetmekteydim .
Koparmadım köklerimi
Söküp attığım her seyin üzerinden
Deri yeniledim .
Hissettim bedenimi
Sabahlara kadar seviştim .
Tek tek dokundum keşfettim yeniden
Ve yeniden tanıdım kendimi .
Evet,!
BEN VARIM
BEN BENDEYİM
ve ben içimdeki çığlıkları
Sessizliğe karşı yüceltmekteyim..