Sessiz Aşk Şiiri - Anıl Kılıç

Sessiz Aşk

Seni sessizce uzaktan seviyorum.
Ne sesim duyuluyor sana,
Ne de bir adım atabiliyorum.
Ama her gece,
Adını içimden defalarca geçiriyorum.
Kalbim seni ezbere biliyor,
Dudaklarım ise hâlâ susuyor.

Ne bir söz istiyorum senden,
Ne de bir dokunuş.
Gölgem yeter yanına düşmeye,
Bir bakışın bile düşse üstüme,
Bu hasret biraz hafifler belki…
Ama sen…
Hiç bilmiyorsun bunu.

Başka yönlere dalar her zaman.
Ellerin ulaşmaz tenime,
Ama ben seni,
Uzanamayacağım kadar uzakta,
Ve bırakamayacağım kadar derinde seviyorum.
Yine de bekliyorum,

Hiç gelmeyecekmişsin gibi.
Göz göze gelmeden geçen her gün,
Bir dua gibi geçiyor içimden.
Ve içimde hep aynı inanç:
Bir gün geleceksin diye…

Bu aşkın sesi yok belki,
Ama sessizliği gökyüzüne kadar çıkıyor.
Adını haykıramasam da,
Her nefesim sana yazılmış bir mektup gibi.
Ve ben,
Her satırda biraz daha sen oluyorum.

Çünkü bu bir sessiz aşk…
Ne sana ulaşabilir,
Ne de senden kaçabilir.
Sadece kalır,
İçte, derinde,
Ve sonsuzca...