Seslenişim Sana 33 Şiiri - Zeliha Bicer

İstanbul dayım. Acılarımın, sevinçlerimin, aşklarımın beni büyüttüğü şehirde.
İstanbul dayım. Martılarıma kavuştum. Çığlıklarında hüznü gözyaşlarımdaki kederi, Salacak ta bıraktığım sevgilimi. İstanbul dayım şimdi.

Göğün damı yok, kapanmıyor ki.Gün geceye kavuşurken, gece gözlerin oluyor.Ne zaman gökyüzüne baksam aklımda gözlerin. İçine çeken beni yeniden yeniden sana çeviren yüzümü.

Bedenimin taşıdığı bende, yalnızlığım öyle ağır yük ki. Hani seninle ilk görüştüğümüz zamanı anımsa. Telefonların bile yetmediği gelişini düşün. Heyecanla sana sarılışımı. Mahçup duruşumuzu, ruhuma dokunan ilk sensin diyen o sevgi dolu insanı, kendini düşün.

Sonra beni nasıl depremlere bıraktığını, yitip giden aklımı, sensizliğin bende bıraktığı kahrını düşün. Simsiyah tablolar çizdim astım duvarlarıma

Oysa soluğumdun, güneşim. Sen yeni açan çiceği kuruttun saksıda.

Lakin, zaman denen kavram var ya, en iyi ilaç yitenlere gidenlere, karanlıkların hiç bitmeyecekmiş gibi düşünenlere.

Alışıyorsun herşeye, hatta yeniden sevebilme ihtimalin bile doğuyor. Artık depremlerim yok. Siyah tablolarımı indirdim duvarımdan. Gökyüzüne bakabiliyorum gözlerini düşünmeden.

Ancak yüreğimin derininde bende inceden bir sızı bıraktın