Sesiz Günah Şiiri - Serdar Yusuf

SESİZ GÜNAH

İlk bakışta bütün günahları işlemek,
bir okyanusun suyuna resim çizmek gibi.

Seni öpmek, kızıl dudakta,
bir sigara izmariti gibi, az rujlu.

Dokunmak saçlarına,
rüzgârın üzgün hali gibi, yavaşça.

Elini tutmak, ısıtmak,
soğuk kış gecelerinde bir tutam soba sıcağı
ve bir bardak çay ile.

Adım adım yürümek seninle,
uzay yolunda maskesiz bir tek nefesle.

Gözlerini bana ver,
baktığın yere dokunacağım aynadaki halime.

Kahkahalarımız gamzelerimizde parlasın,
toplumun ayıplarını örtsün.

Aç göğsünü, bir pazar meydanında,
tüm kem gözlerden uzak,
Çöpe atılmış bir aylık yavru için.

Aşk bu; sevmek ister sevilmekten öte,
gururda olur, kavgada,
yakarsın da yanarsın da.

Dokun saçlarıma, kat göğsüne,
en yağmurlu günde ıslanmasın diye,
sar toplumda görünmeyen yüzümü bahar renkli şarınla.

Her şeyin bir ilki vardır,
bizim de bir ilkimiz olsun.

Aynı kadehten bir bardak bade ellerimizde,
biraz sevap olsun yüreğimizde,
dilimiz günahkâr kalsın.

Bıktım uzaklarda acı ile sevişmeye;
yüreğim, damlayan kanın taşa çarpması gibi
dağılıp avuç veriyor,
günahlarımız suda eriyen gölgeler gibi.

Gözlerim, iki dudağının arasından
idam fermanını bekliyor.

Bütün önyargıları, yasaları, gözleri
acı kokan yavru kedinin miyavlamasına bıraktım.

Tüm etiği, tüm kanunları ölü bir mezara —
artık hiçbir ahlak yok,
sadece biz ve aşkımız var.

Sar bedenini bedenime,
herkesin gözü önünde;
bırak gözler utansın,
çıplak ruhumuzdan —
musalla taşında,
kimsenin sınırına, kuralına aldırmadan.

Ve biz,
en sessiz günahın içinde
yeniden başlarız,
külleri üstüne basarak,
gecenin derinliğine gizlenmiş aşkın ateşiyle.