SESSİZ ÇIĞLIKLAR
Ruhuna keder okunan bir gece, kendi karanlığını üflüyor gözlerime
Can kırıklarımla geziyorum ruhumun caddelerinde İçimde binlerce sahipsiz şehir haritası
Girilmez yazıyor bütün tabelalarına
Dilimin ucunda bir isim, vuruyor dudaklarımın kıyısına Boğazımda kalan bir çığlık Sesimde pusuya yatmış bir hıçkırık Ve nabzımda bekleyen çocukça bir heyecan İflah olmaz bir sessizliğin içinde yürüyoruz Karanlıktan aydınlığa inen bir patika yolda, umudun izini sürüyoruz Sahi gecenin sonu nereye çıkar? Sabaha mı? Peki kimler için bu sabahlar? Kim bilir belki de çiçeklerden süzülen çiğ damlalarıyla, ruhunu yıkamak isteyenler var. Çünkü; yağmurlar rahmetleri toplayıp, bu şehirden gideli, hayli zaman oldu O yüzden umut doğuya açılan kapıların ardında kendini katlediyor
Ve gün yüzlü çocuğu,
Sorar: Nerede babam?
Bakarlar, oldu, bitti;
Gelir, derler çocuğa,
