Sesinle Büyüyen Dünya (oğluma şiirler 3)

bir gün dedin ki bana:
“neden gökyüzü bu kadar yüksek?”
orada kaldım.
bir babanın susması
bazen bütün filozofların konuşmasından
daha ağır gelir.

çünkü sen soru sordukça
ben sustum
çünkü ben sustukça
sen konuştun
ve dünya senin sesinle büyüdü oğlum
bir harf daha öğrendiğinde
dünya biraz daha yuvarlaklaştı
bir sayı daha ezberlediğinde
ölçüler anlam kazandı
bir kuşun adını söylediğinde
gökyüzü biraz daha gerçek oldu.

senin sesin
bir şiirin ilk hecesi gibi
bir masalın tam ortasından sızan ışık gibi
“baba” diyorsun hâlâ
ama şimdi
içine tonlar, duygular, meraklar katıyorsun
ve ben her “baba” dediğinde
bir kez daha baban oluyorum
yeniden, yeniden, yeniden
hiç alışamıyorum bu mucizeye
çünkü mucizeye alışılmaz.

sana kitaplar okuyorum geceleri
sen bazen dinliyorsun
bazen uyuyorsun
ama ben senin uykuna değil,
o uykunun kokusuna inanıyorum
çünkü bilirim ki
bir çocuğun rüyasında
dünya tamir edilir
ve sen
her sabah daha iyi bir yerden uyanırsın.

oysa dünya, oğlum,
düz değil
ne masallar kadar iyi
ne de kabuslar kadar kötü
ama senin içinden geçtiği bir dünyaysa
ben ona güveniyorum
çünkü sesinle kurduğun her cümle
bir ağacın kökünü biraz daha derine uzatıyor
bir iyilik,
bir omuz
bir sabır
bir selam kadar
gerçek oluyor.

bir gün, dedin:
“büyüyünce ne olacağım?”
ben de dedim ki:
“önce kendin ol, sonra ne istersen…”
çünkü meslekler geçicidir
ama kalbinin sesi,
o hiç değişmez
ben seni o sese göre büyütmeye çalışıyorum
bazen yanlış,
çoğu zaman eksik
ama hep sevgiden yana,
hep kalbin tarafında

senin sesinle öğrendim
bir kelimenin ne kadar güçlü olabileceğini
ve şimdi biliyorum ki
bir çocuk konuştuğunda
bir baba yeryüzünü yeniden kurabilir.