Sesimi Duyan Var mı? Şiiri - Fatih Tekiner

Tarih 6 Şubat 2023, saat 04.17.
Şiddetli bir sarsıntıyla uyandık derin uykumuzdan.
Gözlerimizi enkaz altında açtık.
Bazılarımız deprem anında hayatını kaybetti.
Bazılarımız yaralı kaldı.
Hem bedeni yaralı hem kalbi yaralı…
Çünkü bazılarımız gözlerini açtığında yanında yakınının
cansız bedenini gördü.
Sağ kalanlarımız, zifiri karanlık ve çok soğuk bir havada
umudu beklemeye koyuldu.
Herkes sesini duyurmak için büyük bir gayret içerisinde
bekliyordu.
Ama vakit geçiyordu.
Yaralı olmanın ve havanın soğuk olması bir yandan,
Açlık ve susuzluk diğer yandan,
Takatimizin gittikçe azaldığı hissediyorduk.
Zaman meftunu kalmamıştı.
Ama yorgunluğumuzun şiddetine bakılırsa,
Enkaz altında 3. günde olmalıydık.
Giderek umudumuz azalmaya başladı.
Ailemizin diğer fertleri acaba kurtulmuşlar mıydı?
Günler geçtikçe sağlıklı sorunlarımız daha da kötüye
gidiyordu.
Çok fazla sağlıklı düşünemez olmuştuk.
Derken dışarıda bir hareketlilik olmuştu.
Sesler duymaya başladık.
Birden koro hâlinde bağırmaya başladı kurtarma ekibi.
Sesimi duyan var mı?
Hemen karşılık verdik,
Var! Biz buradayız!
Ama sesimizi duymuyorlardı.
Çünkü hiç takatimiz kalmamıştı.
Ama dışarıdaki hareketlilik artarak devam ediyordu.
Birden küçük bir ışık belirdi.
Sonra o ışık büyüdü ve bir boşluk açıldı.
Kurtarma ekibi görevlisi bize elini uzatıyordu.
Meğer yerimizi termal cihazlarla tespit etmişler.
Saatler süren titiz çalışmaların ardından bizi kurtardılar.
Kurtulmuştuk artık.
Kurtarma görevlileri birbirlerine sarılıyor,
Sevincimize ortak oluyorlardı.
Hemen sağlık ekibi gelip ilk müdahalenin ardından
hastaneye götürdüler.
Ne yazık ki ailemizin ve arkadaşlarımızın birçoğunu
kaybetmiştik.
İçimiz buruk kalmıştı.
Enkazdan çıkarılanlar, bir umutla diğer aile fertlerinin
çıkarılmasını bekliyordu.
Bazıları sağ salim kurtulurken,
Bazılarının vefat haberleri geliyordu.
Hüzünler son derece acı.
Sevinçlerse buruktu.
Ama artık hiçbirimizin hayatı eskisi gibi olmayacaktı.
Hayat öyle veya böyle devam edecekti belki.
Ama bir yanımız hep,
O enkazın altında kalacaktı.
Gün dayanışma günüydü!
Bugün de yarın da dayanışma!
Hayatımızı sürdürebilmemiz için,
Tekrarının yaşanmaması için,
Sımsıkı kenetlenmeliydik artık.