Sermest Şiiri - Ayşe Uçar

keşke sakız kokulu bir akşamda ölseydim
sürüsüne bereket gözlerimden akıttığım
gözyaşlarımı bir kuyuda biriktirip
göllere çevirseydim

madem düşlerim fiyasko hayallerim yalandı
keşke kağıttan uçaklar yapıp yapıp göklere uçursaydım
bebiş gönlümü eğlendirip
mutlandırsaydım

keşke keşke

hiçbirini başaramadım
yalan dünyanın zevzekliğine çılgın goygoylarına kapılıp
genç ömrümü süründürüp zebil ziyan
etmeseydim
ayaklarım
keşke sağlam tumturaklı bassaydı yere
gelen kasırga savurmaz giden fırtına biçmezdi
sonunda ne kollarım kaldı ne bacaklarım
ne de parmaklarım

ne dostum oldu ne de komşum
dağ başlarında kuzgun tepeciğinden başka
dudağımdan uçuşan hüzünlü gülücüklerden
gözlerimden akan saçaklı sağanaklardan

başka - başka

kimim kimsem yoktu
yıllarca keder üstüne keder istifledim gam biriktirdim
annemden kalan çemberlerin hepsi gül kokulu
tesellisi muteber karanfil ağıtlıydı

avuntusu boş umutlarınsa bahçesi kalabalık
sonu ziyandı

kumdan saraylar diktim ıssız vahalara
incirleri bol ayvaları bereketliydi
çeşmesi kuru yılgınlığıysa gür
gecesi gündüzü hep aynı
sisten kof bir dünya

uyur uyanır hep yürürdüm
tekrar uyur tekrar kalkar yürürdüm
yollar katlana katlana büyürdü gözlerimde
kaktüs dolu çöllerin rüzgârlarına teslim olur boyun eğerdim
akbabalarsa gözümü oyar çıyanlar yılanlar
ayak bileğime hal hal olup
dolanırdı

her şey yalan her şey boştu

gel zaman git zaman
tepe takla yere çakılıp yıllar geçince anladım
yaşamak bildiğimiz tanıdığımız yollardan
geçmek değilmiş

şimdi zembereği boşalmış bir saat gibi paslanmış
ve atıl-ım

hâlâ da salâhlı bir güne uyanma umuduyla
ayarsız bir zamanın ortasında çaresizce
kendi ağzımın içinde bağdaş kurup
eğleşip duruyorum

kuşlar söyledi doğruysa
dumanı kısırlaşmış dağların kasığından güneş yine
mutlu çocuklar doğuracakmış

......
.......................

709202511:30