Serhat Kulu Şiirleri - Şair Serhat Kulu

Bozdum ezberimi,
Tekerlekli sandalyeye mahkum kaldı sözcüklerim...
Ağır aksak, yer ile yeksanım yar,
Dilimde ağır bir pas tadı.
Diyorum, budur hayatımın miladı...
Sıfır noktasındayım yani,

Yakılmış bir tarihin küllerinden savrulduk biz,
Tutuşan Avesta'nın sayfalarından
Sürgündü adımız,
Kalmamıştı hiç dünyada mekanımız...
Hep yabancısı olduk toprağın,
Yabancısı insanın...

Bağırıyor köşe başında bir çocuk
mendil satıyor,simit satıyor
canına tak etmiş açlık
ama
onurluca yaşıyor...

Düşün geride neler bıraktığını,
Acının binbir rengi ve katran karası keder
Bağrıma saplanan hançer sözlerin...
Ve dilin yalanına ispat sevgiyle bakan gözlerin.
Her bitiriş bir başlangıçmış; oysa
Yıkılan kumdan kale değil ki,

Sen, düşlerimin en son sığınağı,
Vurgunluğum,hasretliğim,yüreğimin kanayan yeri
Nisan yağmuru değil bu başımdaki
Yalancı bir gökkuşağı değil,
Sanmaki,aramıyorum senle geçen saatleri
Sanmaki, keyfinden gülüyor bu deli,

Acıyı bal eyledim,
Sen yağlı ilmeğe giderken
son dileğim.
Gün ola devran döne,
Yollarına düşeceğim...

Beni kendinden sayma artık,
Düş kütüğünden ismimi...
Yeni bir yazgıya önsöz olmalıyım,
Kahırdan ve kederden ziyade.
Umut ekmeliyim çorak yüreğime,
Kan yürümeli beynime...

Duyulmasın diye haykırışlar,
Kan tükürüp kızılcık şerbeti içtim derdim...
Akıtıpta içime gözyaşlarımı,
İhanetle, aşk arasındaki o ince çizgiyi
Mayınlı bir tala gibi taşıdım hep,
Yüreğimin orta yerinde...

Susma, bakma öyle gözlerime sorgularcasına,
Titriyor ellerim, gözlerimde nem
Boşalırsa yaşlar nehirler taşar
Bir açıklaması olmalı elbet,
Hadi desen göğsüm kanatlı
Korkutmasın seni karanlıklar,

Sen fırat ol ben dicle,
Buluşuruz elbet şattülarapta...
Yerin belli, hem bıraktığın gibi,
Şimdi muhabbetler öksüz kaldı,
Bırakırken seni ardımda...
Düşündümki bir daha gelsem şu dünyaya,