Zaman en iyi ilaçtır dediler,
Ellerimi bağladılar,
Gün yüzü göstermediler,
Acı en iyi ilaç oldu yanlızlığımda,
Bir zindandayım, karanlık mı karanlık,
Bağlıyım o pis kokan ışıksız duvara,
yıpranmanın ne acı olduğunu,
sevdalanmanın sevincinden ayrı tuttum,
sevdinmi sürer gider , gerisi boş dedim,
ne acı ki ben seninleyken sensiz günleri yaşarım,
neden sorusu , saymadığım kadar aklımdan geçti,
ağlamam dedim , güldüğüm kadar ağladım arkasından,
sanırsınki eski günler geri döner,
önceden karşılaştığın yüzler seni hala sever,
kalbin ürperi werir,
yarım kalmış arzular,
bitirilmemiş yazılar gibi,
tekrar başlama hevesiyle dolar,
Seni bana bağlayan
Gözlerindi, her kaçırdığında heveslendiren
Çocukça gülümseyişin di
Senmiydin yoksa periler miydi ürperten
Yıllar sonra kapımdan giren
tanınmayacak haller
tavır alınacak
ya da ağlanacak kadar
sözüm söz olmalıydı
rayları birleştirmeliydi
ömür boyu yanlız kalmamalıydı
Artık uyumakta zor,
Islak gözlerim gibi terli yatak,
Zor olan düşler aslında
Düşlerdeki o sessiz fırtına
Kayıp şehirdeki sessizlik
zor günlerin telaşını ben bilirim,
kime ne kadar borçlu olduğunu ,
kime sesini duyuramadığını,
neden kadere ağladığını;
ben bilirim,
tek kaçış yolunu sokaklarda ararsın,
Ümit kavramını öğrenemediğim günlerdeydi ayrılıklarım,
Ayaklarına serdiğim yaseminlerdi
Hani aşk diye seslenirlerdi
Yanlızlığı çiçeklere sor ey sevdiğim,
Belki bir kısmımdın şimdiye kadar,
Şimdi her şeyim...
Nedir bizi ağlatan?
Yaşama küstürüp, yine bağlayan
Heyecanımızmı?
Yoksa çırpınışımızmı?
Yoksa güzel yüzlermi, umut ettiren?
Bir gülüşün ardına, bin anlam yükledik hep
Diğerleri var,
Biz de varız aynı gemide
Kaptan köşkünde oturanlar
ve makina dairesinde.
Hangimiz neresindeyiz bu geminin?
Kimimiz direğinde
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!