Serencam Şiiri - Mahmut Nacar

Hayat ırmağının kıyılarında
Oturup ölçerim geçen zamanı
Bir gözüm dündedir biri yarında
Aklıma takılır günün her anı
Hayat ırmağının kıyılarında

Hüzünle ıslansam neşe kurutur
Yağmur ve güneştir iki sevdiğim
Bütün sebepleri bazen unutur
Deruni bir hisse düşer benliğim
Hüzünle ıslansam neşe kurutur

İçimde bir gök var Kehkeşan dolu
Bulutlar çarpışsa gürler şakağım
Ararım öteye ulaşan yolu
Müflis diyarlardan ben bir kaçağım
İçimde bir gök var Kehkeşan dolu

Akşam bir yolcudur içimde durur
Döker içindeki bütün esrarı
Akşam biraz ürkek biraz da mağrur
Satar bana elde kalan efkârı
Akşam bir yolcudur içimde durur

Fecir bana küser mahmur bakarsam
Bu yüzden gözlerim bekler sabahı
Vebali zamanın sırtına sarsam
Vurur beni vicdanımın silahı
Fecir bana küser mahmur bakarsam

Nedense bulmadım gönlüme makar
Ne selamet mekân ne tutacak dal…
Sandım ki bir sabah rüyalar çıkar
Açılır kilitler, çekilir mandal
Nedense bulmadım gönlüme makar

Zevale yetişmez yüzümdeki can
Çünkü mutluluğum gelir düşümden
Beni kaygılara boğan heyecan
Bir gün anlaşılır görünüşümden
Zevale yetişmez yüzümdeki can

Kâinat görmedi böyle serencam
Hem mahzun hem mesrur bilindi şanım
Kalmadı dünyada almadığım kam
Hem bahtiyar hem de çok perişanım
Kâinat görmedi böyle serencam

Öyle ise tarih beni de yazsın
Tozlu sayfaların bir kenarına
Dostlarım kabrimi hüzünle kazsın
Bir hatıra bıraktıysam yarına
Öyle ise tarih beni de yazsın