Serenay Özkan Şiirleri - Şair Serenay Özkan

Gece ağaçların dalları kefen sayarmış
Aysa üstte çiçekleri
Ak gül elimde
Sokaklarda sürünmüş bir hilal
Yürüyorum rıhtıma karşı
Bir gül attım boğaza

Gece zehir yeşili,puslu karanlığı ufukta
Dolu bir rüzgâr geliyor kanadı kızıl
Aşk esiyorum gelsenize ehâlî! diyor
Yahut bilmiyor gülüm

İçimde bir denizin şiddeti güz yağmurlarını bırakıyor

Sen hiç bilir misin
Gökyüzüne baktığında
Kara umut görmeyi
Yanmayı her geceleyin
Peki niçin yanmalı?
Sevgiden,mutsuzluktan hüzünden

Ay çok saf, parlak ve yalancı Parlaklığı çalıyor kan kırmızısına

Kara gecede

Pencerede beyaz tüy

Bağırıma batar fuad, boş çerçevede gözüm
Yarı yanar mum gördüğünde kendini
Niçin karanlık bir ana tanrıyı kovar?
Denizde çiçek açmaz
Unuttuğun yerde sessiz...
Kaldırımlarda sedan

Hilal kadar siyah bir gecede
Her şey seni hatırlatıyor bana
Ay...
Gökyüzü...
Güneş...
Kum...

Önce hafiften bir rüzgâr
Aylar kendini hırpalar
Geceleyin ağaçlar
Siyah şal
Sonra sert bir rüzgâr

Kefenimden karanfil çalan siyah
Ay gebe senden
Kedi gözü ay
Kafese tıkalı ruhu gecede yaşlı ruh gebe
Geceden kalma siyah
Çürük karanfil çalan siyah

Tam ortada esen bir meltem
Büyüleyici kokusu, adeta pamuk şekerini andıran dalları
Yapraklarımda görünür bazen bir umudun kaynağı Gömülür içine, ağlar günlerce

Yaprakları bir avuç kar ile yapılı
Bir o kadar da yaralı

Bir tün mehtap çıktı göğe
Saye bir buluttu yelesindeki maviliği yutan
İnceden savurdu gök mavisi yelesini tüne
Dalya'nın taçları süzülüyor
Mehtap bir yasemin okşarcasına ejderi
Rüzgar yükseliyor