Serenay Özkan Şiirleri - Şair Serenay Özkan

Ay çok saf, parlak ve yalancı Parlaklığı çalıyor kan kırmızısına

Kara gecede

Pencerede beyaz tüy

Bağırıma batar fuad, boş çerçevede gözüm
Yarı yanar mum gördüğünde kendini
Niçin karanlık bir ana tanrıyı kovar?
Denizde çiçek açmaz
Unuttuğun yerde sessiz...
Kaldırımlarda sedan

Rüzgâr gibi gelir gece ateşim
Dağlar gibi ıssız iri evlerden
Gönlüm razı senden, sana olandan
Bitmez gibi saplar gece ateşim.

Karanlık diyarlar gibi gece ateşim

Hilal kadar siyah bir gecede
Her şey seni hatırlatıyor bana
Ay...
Gökyüzü...
Güneş...
Kum...

Önce hafiften bir rüzgâr
Aylar kendini hırpalar
Geceleyin ağaçlar
Siyah şal
Sonra sert bir rüzgâr

Kefenimden karanfil çalan siyah
Ay gebe senden
Kedi gözü ay
Kafese tıkalı ruhu gecede yaşlı ruh gebe
Geceden kalma siyah
Çürük karanfil çalan siyah

Tam ortada esen bir meltem
Büyüleyici kokusu, adeta pamuk şekerini andıran dalları
Yapraklarımda görünür bazen bir umudun kaynağı Gömülür içine, ağlar günlerce

Yaprakları bir avuç kar ile yapılı
Bir o kadar da yaralı

Bir tün mehtap çıktı göğe
Saye bir buluttu yelesindeki maviliği yutan
İnceden savurdu gök mavisi yelesini tüne
Dalya'nın taçları süzülüyor
Mehtap bir yasemin okşarcasına ejderi
Rüzgar yükseliyor

Sanmayasınız ki yalnızca mezarda ölü
Canlı mezar yok mudur?
Bağırıma, bağırma bomboş
Geceye kefen yok mudur?

Üşüyorum, gece buz...

Mum

Yarı yanar mum boş çerçevede gördüğünde kendini

Ayın küresinde yıldızlar bir çember yaratmış