Şerefsiz Şiiri - Barış Yeşiltaş

ŞEREFSİZ


Kardeş dedim, sırtımdan vurdun,
Ellerimden tutup uçuruma sürdün.
Ne insan, ne dost…yılanın özüsün,
Senin adın, şerefsiz.

Soframda oturdun, ekmeğimi yedin,
Gözlerimin içine bakıp yemin ettin.
Hançerine kurban giden sözüm,
Hainliğin kara damga, şerefsiz.

Kardeş bilmiştim, kalleş doğmuşsun,
Her sözün zehir, hileyle yoğrulmuşsun.
Damarında dolaşan kan bile pis,
Haysiyet bilmez soysuz, şerefsiz.

Vicdanın yok, merhametin yok,
Yüreğin taş değil, daha da soğuk.
Kendi gölgende bile kaybolmuşsun,
Çürümüş bir bedensin, şerefsiz.

İhanetin pası dilime sinmiş,
Her hatıran kalbime kinmiş.
Sana edilen her dua lanetmiş,
Alın yazın kara yazı, şerefsiz.

Ar bilmezsin, yüz bilmezsin,
Namus, sadakat nedir bilmezsin.
Gözlerin sahte, ruhun mezar,
Zifirden bile karanlık, şerefsiz.

Ben sana dost, sen bana cellat,
Her sözünde ihanet, her adımda tokat.
Ateşlere attın güvenin özünü,
Yaktığın ömürle yanacaksın, şerefsiz.

Dua değil, bedduam düşer üzerine,
Her nefesin zehir olur kendine.
Kökünden kurusun tüm izlerin,
Soyuna bile utançsın, şerefsiz.

Adın karanlığa mühürlendi,
Toprak bile sana yüz çevirdi.
Cehennem seni bekler, o da tiksindi,
Ebedi lanetin tek sahibi, şerefsiz.

Öfkem dağları yıkar adını anınca,
Lanetime zincir düşer ardından.
Kökün kurusun, soyun batsın,
Mezar taşında bile adın, şerefsiz.

Son söz değil, sonsuz bedduamdır,
Adım attığın her yol karanlıktır.
Cehennemde bile yerin hazır,
İblisin bile tiksindiği, şerefsiz.


YAZAR: BARIŞ YEŞİLTAŞ
TARİH: 25.08.2025
SAAT: 10:30