Serdar Tuncer Şiirleri - Şair Serdar Tuncer

Sevda sınavını kaybettin kıştan
Yazıma erinme yıkıl karşımdan
Daha haberin yok, kabuktan dıştan
Özüme bürünme yıkıl karşımdan

Bülbül sandım, karga çıktın bilmedim

Haykırır sükûtu, surdadır nöbet
Ölüm kement atıp, güler ölüme
Son durak ezelde, ilk nasıl ebet?
İç kendi kanını, çıldır kelime!

Akıl sudan kova, hakikat kuyu

Dağların başında bulutum derken
Dipsiz bir kuyunun dibiyim şimdi
Anneler gönlümden sevgi emerken
Aç susuz bir bebek gibiyim şimdi

Gördüğüm hayalmiş bildiğim yalan

Gözde mi gizli yalan aynalar mı bilmece
Görenler beni toprak seni et kemik sansın
Son dönüş gemisini sular yaksın bu gece
Doğ ufuktan İstanbul ayışığı kıskansın

Can beden gurbetinde sen sılasın ey şehir

Hayat sensiz işkence
Senle ölüm süs bana
Barışmak sensizlikse
Sonsuza dek küs bana

Beni yakıp kavuran

Yoklukta gözlerimdir
Varlıkta perdem benim
Bir anlayabilsem bir
Bu aynalar nem benim

Biter mi nasıl neden

Esir güneş pervanedir hürriyet gecesine
Yakamozlar göz kırpmaz, öldürürsen şarkımı
Kulak verir kâtiller, kurbanının sesine
Umut mudur ellerin, avuçların korku mu?
Esir güneş pervanedir hürriyet gecesine...

Aşkın tarifi yok vuslat muamma
Bir gönle girip çöz çözebilirsen
Gönül sahipleri bilirler amma
Susarlar bakıp sez sezebilirsen

Aşık maşuk varsa elbet aşk vardır

Yürek dalga söz kumsal
Rüzgar sensin ey şair
Kumlar kurak deniz lal
Es hadi aşka dair

Bilmem ne zaman nasıl

Ney eyledin ruhu aşka
-Aynaya atılan taşın-
Boşluğa düşmesi gibi

Ben yokum nefesten başka
Kuş derken kuş sesi gibi