Serbest Şiir Bildirisi

SERBEST ŞİİR BİLDİRİSİ

“Şiir, ne ölçüye sığar, ne zincire!”

Ben şiiri yaşadım.
Bir kafiyeye, bir heceye sığmayacak kadar çok acı biriktirdim.
Bir mısrayla yıkılacak kadar sevdim.
Ve bir sessizlikle baştan yazılacak kadar sustum.

Ben şiiri vezinden değil,
bir kadının gözlerinden öğrendim.
Kör bir adamın bastonundan,
bir çocuğun elindeki sapandan.

Nazım, zincirleri kırdı.
Orhan Veli, o zincirleri gümüş gümüş denize attı.
Ben, o denizin kıyısında yalın ayak dolaşıyorum halâ.
Her dalga bir dize bırakıyor ayak ucuma.

Şiir, bence bir yürüyüştür.
Ne başı bellidir ne sonu.
Bir çiçeğin gölgesine,
bir intiharın sessizliğine uğraya uğraya yürür insan.

Ben şiire biat etmedim.
Onunla eşit yürüdüm.
Kimi zaman öfkeyle dövdüm kağıdı,
kimi zaman aşkla yaladım kelimeleri.
Hiç eğilmedim veznin, kafiyenin önünde.
Ben, kelimeye değil —
susa susa büyüyen hisse şiir dedim.

Biri çıkıp da
“Bu yazdığın şiir değil” dediğinde,
kendi içimde kısık bir gülüş yükselir:
— Şiir, benim içimde doğan güneştir.
Senin kulak aradığın yerde
ben yürek ararım.